Groupthink or groupsink

25 maart 2017

De hernieuwing van de EU oprichtings belofte

27 regeringsleiders hebben weer, net zoals bij al die vorige verdragen, op 25 maart de zestigste geboortedag van de Europese Economische Unie, de EEC, plechtig hun handtekening gezet onder het nieuwe document over het voortbestaan van wat nu de Europese Unie heet.

Men blijft de Europese Unie trouw en er wordt gemompeld maar niet beslist over twee of meer snelheden, verdere integratie voor die groepen eurolanden die dat willen, maar welke dat zijn blijft vaag.

Op papier is de eenheid weer vastgelegd.

Maar papier is geduldig en het blijft daarnaast ook nog de vraag of de bevolkingen van de eurolanden ook voorstander zijn van zo’n twee of meer snelheden beleid waarvan niemand weet wat het eigenlijk inhoudt.

Want wie tekenen.

De regeringsleiders van landen waar de mainstream media en partijen de meerderheid hebben.

Maar wel een steeds verder afbrokkelende meerderheid in Italië, Frankrijk, Nederland, Spanje, Polen, Oostenrijk om over het totaal van Brussel afhankelijke Griekenland maar niet te spreken.

En Groot Brittannië heeft nu officieel de Europese Unie verlaten.

Van de grote landen loopt alleen Duitsland nog volop voorop in de verdere integratie mars.

Voor mij als oudgediende overigens goed verklaarbaar.

In alle polls die ik ken overheerst een meerderheid die wel een EU wil maar dan met minder macht  en met meer zeggenschap terug naar de nationale parlementen.

Geen Federale Gecentraliseerde Europese Staat.

Wat heeft deze demonstratie van eenheid nu opgeleverd.

De EU landen zijn het eens over versterking van de grenzen en de veiligheid en de strijd tegen het terrorisme.

Een schijn eenheid als men de realiteit beziet waar op de Middellandse Zee, de voornaamste toegangspoort tot de EU vanuit Afrika en het (Midden) Oosten,  hulp organisaties reddingsschepen operationeel hebben om duizenden illegale immigranten in internationale wateren op te pikken uit hun wrakke bootjes en ze in de EU aan land te brengen.

De EU Kustwacht doet hetzelfde.

Binnenbrengen in plaats van buiten houden.

Een afdoende controle op identiteit en achtergrond  van de illegale migranten bestaat niet en is door ontbreken van paspoorten (en het bestaan van valse paspoorten) onmogelijk.

Er is dus zelfs geen controle op wie de EU zo binnen komt.

En eenmaal binnen de EU hebben de illegalen het recht asiel aan te vragen met beroepsmogelijkheden ook al is overduidelijk dat ze niet aan de voorwaarden voor asiel voldoen.

Dat bepalen de verdragen en EU wetgeving.

Dus is er op de Middellandse Zee geen sprake van  grensbewaking maar van een doorgeefluik.

Van smokkelboot naar reddingsboot en asielaanvrage.

Tenslotte, als alle beroepsmogelijkheden voor asiel voor deze migranten zijn afgerond is het voor minimaal 45% van de afgewezen uitgeprocedeerden onmogelijk ze uit te zetten naar eigen land of eerste land van vlucht.

Wat er dan met hen moet gebeuren is het duistere gebied.

Officieel zijn ze er niet meer.

Waar ze gebleven zijn weet geen enkele officiële instantie.

De conclusie moet volgens mij zijn: met de huidige wetgeving (daterend uit een volkomen ander, achterhaald,  tijdperk) is een effectieve grensbewaking, veiligheid verschaffing en terrorisme bestrijding ondoenlijk en onmogelijk.

Verdragen zullen moeten worden gewijzigd, wetten gewijzigd om deugdelijke grensbewaking, veiligheidsgarantie en terrorisme voorkoming mogelijk te maken.

Aanpassing aan de nieuwe omstandigheden.

Een andere efficiënte asiel aanpak.

Maar dat is kennelijk onbespreekbaar.

En dus groeit de immigrantenstroom tot ze volkomen onbeheersbaar zal zijn geworden.

Het afkopen van andere landen om de illegalen daar te houden en vertrek naar de EU onmogelijk te maken is allereerst een brevet van eigen onmacht  en ten tweede  een uit handen geven van het eigen gezag en het zich afhankelijk maken van andere landen die daardoor hun eigen eisen aan de EU kunnen gaan stellen.

En het laat zich ernaar uitzien dat er lange tijd talrijke miljoenen migranten zullen volgen.

De bevolking van Afrika neemt in hoog tempo toe zonder dat er daar een structurele verbetering van de economie te verwachten is.

En het afgrendelen van de grenzen vanuit Griekenland en Italië naar het noorden maakt deze beide landen in feite interneringslanden om het noorden te vrijwaren van overlopen te worden.

Zo is de plicht in het eerste land van binnenkomst asiel aan te vragen en de uitslag daar af te wachten in de praktijk een bescherming van het noorden geworden en leidt vooral in Griekenland tot onhoudbaar ellendige toestanden voor de migranten.

En het noorden blijft gespaard door deze afbakening.

Evenmin is er overeenstemming over relocatie en resettlement van asielzoekers, noch over de wens van Duitsland migranten terug te sturen naar Griekenland dat toch al overstroomd wordt.

Wat heeft dan toch zo’n plechtig handtekening zetten voor zin?

Bij die plechtige hernieuwing van de EU beloften kwam ook ter sprake de mogelijkheid van willige lidstaten verder te integreren.

Als het gaat om meer snelheden beleid hebben we natuurlijk de eurozone daar sinds 2000 als lichtend voorbeeld voor.

Het is ook uit de voorbesprekingen wel duidelijk dat met die mogelijkheid geduid werd op de eurozone.

Maar wellicht kunnen de regeringsleiders dan wel van mening zijn dat de eurolanden bereid zullen zijn verder te integreren (en wat daarmee bedoeld wordt heb ik in vorige blogs al aangeroerd, eurozone fiscale unie, eurozone schulden deling, eigen eurozone parlement, eigen eurozone minister en ministerie van financiën, eigen eurozone begroting,  eurozone belastingheffing, structurele geldstromen van sterk naar zwak, eurozone bankenunie met gedeeld risico), maar zonder politieke, dus wettelijke, eenwording.

Want de nationale sociale en belasting wetgeving wil men niet opgeven voor een gemeenschappelijke eurowetgeving en zonder dat zou een fiscale unie tot grote onrechtvaardigheid en onmogelijkheden leiden (denk aan pensioenleeftijden,  minimumloon, sociale uitkeringen).

Zeker is dat er vele eurolanden zijn die hier niets voor voelen en er zelfs felle tegenstanders van zijn.

Hoe zal een mogelijke nieuwe Nederlandse regering met D66 als voorstander van verdere integratie en GroenLinks hier tegenover staan.

Wat de EU polls aangeven is duidelijk, maar de verkiezingen zijn nu eenmaal voorbij.

Want in essentie  gaat het niet over verschillende snelheden maar over verschillende opvattingen over de aard van de Europese Unie.

En is de eurozone zo’n succes.

Daarover meer.