Spaarders en gepensioneerden (en banken),

 maak de borst maar nat.

Naast de 2.55 biljoen euro al bijgedrukt door de ECB en nog steeds in circulatie  nu per 1 november nog eens 20 miljard per maand voor onbepaalde tijd daar boven op bijdrukken en de deposito rente van -0.4% naar -0.5% verzwaren.

Meer van hetzelfde dus.

Pikant facet: dit alles gaat in op 1 november de dag dat Mw Lagarde President van de ECB wordt en één dag nadat de termijn van Draghi afgelopen is.

Ander pikant facet: Trump heeft dit besluit onmiddellijk genoemd als wisselkoers manipulatie hetgeen Draghi even snel ontkend heeft.

De aandelenbeurzen zijn verheugd, er komt nog meer geld.

In het verleden waren de Centrale Banken een soort ivoren toren in de financiële wereld.

Onafhankelijk van de politiek en met een vast mandaat beheerden zij de monetaire politiek, geld aanmaken en rente bepalen, (de werkgelegenheid voor de FED), om zo de waarde van de munt stabiel te houden voor hun staat.

Dat stabiel houden werd bereikt door de inflatie op en nabij 2% te houden, axiomatisch, zo geloof ik.

Maar onafhankelijk betekent niet onpartijdig of objectief maar alleen dat anderen er geen directe zeggenschap over hebben.

Tijdens de recessie van 2008 werden zij gezien als de redders van de economie, degenen die door financiële injecties en rente aderlatingen de economie weer gezond maakten.

Maar langzamerhand begint de gloed van glorie wat te dimmen.

Trump heeft geregeld kritiek op het handelen van de FED, een oud lid ervan schreef in een brief dat de FED de herverkiezing van Trump  moest tegengaan met monetaire politiek.

Zelfs binnen de CB’s lijkt de unanimiteit bij de beslissingen aan slijtage onderhevig te zijn.

Bovendien beginnen steeds meer analisten en economen zich af te vragen of steeds meer van hetzelfde wel werkt.

Want waarom is anders dat steeds meer van hetzelfde nodig?

Wanneer wordt stimuleren in feite alleen maar steunen (of is het dat al geworden).

En waarom worden de nadelen minder ernstig ingeschat dan die stimulering of steun.

De laatste tijd  komt de Modern Monetary Theory vooral door de linkse democratische vleugel in de USA in het voetlicht en zou vooral door landen met hoge staatsschulden heel aantrekkelijk zijn.

Bij de Modern Monetary Theory is een centrale bank in feite overbodig.

De staat maakt zelf de hoeveelheid geld aan die hij nodig heeft voor uitgaven en investeringen.

Die hoeveelheid kan zij zelf bepalen, een staat kan immers niet failliet gaan en de hoogte van de schuld is dus niet bepalend.

Door belasting politiek wordt inflatie in toom gehouden, bij stijgende inflatie hogere belastingen, bij deflatie lagere.

De functie van belasting wijzigt zich dus van financiering van de staat naar inflatie beteugelaar.

Grote verschillen dus met de huidige systematiek waar onafhankelijke centrale banken door rentemanipulaties de inflatie regelen tot deze om en nabij 2% is. en zelf de geldhoeveelheid bepalen en aanmaken die daarvoor nodig is (niet de staat) en waar belastingen van allerlei aard  de inkomsten van de staat betekenen.

Dus belasting bij de MMT om de inflatie in toom te houden en rente bepalen en gelddrukken bij de Centrale Banken om hetzelfde te doen.

Het grote verschil bij het geld drukken:

bij de MMT kan de staat dat rechtstreeks gericht doen voor zijn uitgaven en investeringen.

Bij de Centrale Banken doet de CB dat en wordt het geld voor opkopen obligaties door de CB naar de banken gesluisd waardoor noch de Centrale Bank noch de staat zicht heeft op het bestedingspatroon ervan.

Bij Duitsland ligt de Weimar republiek met zijn torenhoge inflatie en geldontwaarding door dat bijdrukken echter nog vers in het geheugen.

Maar of geld drukken nu door de staat of door de CB wordt gedaan, het vindt plaats met dezelfde gevolgen.

Men kan, zo geloof ik, niet de Eurozone op één lijn zien met andere landen.

Terwijl in de Eurozone sprake is van landen die fiscaal onafhankelijk zijn en onderling sterk verschillen in economische potentie (na tien jaren van “convergentie”) en wetgeving met één overkoepelende ECB is in de andere landen sprake van één CB in één staat met één wetgeving.

In de eurozone kunnen de monetaire politiek (ECB) en de fiscale politiek (eurolanden) niet op elkaar afgesteld worden door die grote verschillen in wetgeving en potentie.

In tegendeel, de economie in een aantal eurolanden heeft monetaire easing nodig een ander juist monetaire tightening.

Maar de ECB zal zich (dat is mijn puur persoonlijke gedachte) meer moeten richten op de landen die een verruiming van de middelen nodig hebben dan op de sterkere die dat niet nodig hebben.

Want de eurozone moet bij elkaar blijven.

Dat verzwakt, zo denk ik, daardoor de sterkere landen die juist een strakkere monetaire politiek nodig hebben.

Dat verzwakt ook de koopkracht van spaarders en allen die van rente  afhankelijk zijn.

Het versterkt de inkomens van aandeelhouders zoals ik in vorige blogs heb duidelijk gemaakt.

Want echte inflatie compenserende loonsverhogingen zijn er niet, zeker niet in de economisch onzekere tijden die wij nu doormaken.

De lasten nemen echter wel toe.

Maar die verruiming is, zo blijkt nu, tot nu toe onvoldoende gebleken voor die economisch zwakkere landen.

Daardoor neemt de druk vanuit die landen om de fiscale regels voor de EU en Eurozone te versoepelen steeds verder toe.

Ook de ECB erkent eigenlijk, zo interpreteer ik het, al vele jaren dat monetaire politiek tekort schiet is door de zeggen dat de eurolanden hun fiscale politiek moeten aanpassen.

Maar die fiscale politiek is alleen vrij binnen de stringente begrotingsregels van het Verdrag van Lissabon en de verdere versterking daarvan voor de eurolanden in het Growth and Stability Pact met de beruchte 3% (eigenlijk 0.5%) begrotingstekort en de 60% maximaal staatsschuld).

Daarvan uitgaande en de huidige stand van zaken wat staatsschuld betreft beziende is de toestand van de meeste eurolanden veel slechter dan in het beginjaar 2000.

Misschien wel convergentie maar niet wat solvabiliteit betreft.

Kijk maar naar de tabellen in vele vorige blogs.

Maar dit zijn weer alleen maar de overpeinzingen van een geïnteresseerde leek.