Informatie en Bedriegelijk Gebruik

Dit keer laat ik mijn amateuristische overpeinzingen gaan over de commotie ontstaan door Cambridge Analytics inmengingen in de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Keer op keer krijgen wij berichten dat buitenlandse mogendheden onze nationale computersystemen  binnendringen en proberen vitale informatie buit te maken of dat zij proberen verkiezingen in een bepaalde richting te beïnvloeden vaak via sociale media.

Laten we niet denken dat dit iets is dat ontstaan is in dit tijdperk van de informatica.

In de tijd van Koningin  Elizabeth I in de zestiende eeuw had haar meesterspion Walsingham al een uitgebreid netwerk van spionnen in het katholieke Europa waar Spanje onder de zeer vrome Philips II het plan koesterde het protestante Engeland te veroveren en  het katholieke geloof onder Hendrik VIII afgeschaft daar weer in te voeren.

Christopher Marlowe, een in Engeland befaamd toneelschrijver,  was een van zijn spionnen en bracht daartoe ook bezoeken aan het protestante deel van Nederland dat toen gewikkeld was in de tachtigjarige oorlog met Spanje (1568 tot 1648).

Philips op zijn beurt had zijn spionnen ook in Engeland.

Ook toen was het vergaren van gegevens en het beïnvloeden van de publieke opinie van vitaal belang.

Het grote verschil is dat het toen ging met  paard en zeilschip en nu met een razendsnel wereldomvattend computer netwerk en dat maakt een levensgroot verschil.

  

Cambridge Alalytics, een Britse onderneming, naar bekend is geworden, zou op slinkse wijze gebruik gemaakt hebben van gegevens naar verluid door Global Science Research geput uit Facebook om daarmee in de Verenigde Staten de presidentsverkiezingen in 2016 te beïnvloeden ten gunste van Trump.

In hoeverre hiermede wetgevingen zijn overtreden laat ik in het midden

Dit heeft over de gehele wereld tot grote commotie geleid.

Is die commotie terecht?

Als die commotie gericht zou zijn tegen het feit dat door overheid en bedrijfsleven alle mogelijke informatie over ons vergaard wordt zou ik dat persoonlijk kunnen begrijpen.

Want sinds onheugelijke tijden hebben overheid en bedrijfsleven beseft dat kennis macht is en maken daar ook gebruik van.

Camera’s op kwetsbare plekken volgen ons door de steden, camera’s op wegen fotograferen de kentekenplaten van voertuigen of zelfs de gezichten van achter het stuur zittende mobiel bellers. Mobiele telefoons weten waar wij zijn, in de auto kan de GPS dat doen.

Ons koopgedrag en consumptiegedrag wordt vastgelegd door onze betalingen met debit en credit cards.

Slimme meters registreren ons energiegebruik of gaan dat doen.

Onze gezondheid wordt in computerbestanden vastgelegd.

Het betreden van gebouwen of vertrekken wordt in toenemende  mate vastgelegd door smartcards en of camerabeelden.

Sociale media noden tot het delen van persoonlijke gegevens, ervaringen, opinies en verlangens.

Van wieg tot graf wordt van alles van ons in computerbestanden vastgelegd.

Natuurlijk is het zo dat de overheid de meerderheid van de door haar vergaarde gegevens aan personen moet koppelen.

Natuurlijk is het zo dat ons koopgedrag niet aan personen is gekoppeld, althans dat dat niet de opzet is.

Natuurlijk is het zo dat wij in sociale media die ervaringen, opinies en verlangens alleen willen delen met vertrouwelingen in vriendengroepen en niet aan de grote klok willen hangen.

Maar in de meeste gevallen is de koppeling tussen gegevens en individuele personen wel latent aanwezig.

Het allerbelangrijkst is echter dat de opgeslagen gegevens zodanig beschermd zouden moeten zijn dat alleen de daartoe bevoegden er kennis van kunnen nemen en er alleen gebruik van maken voor het doel waarvoor zij zijn vergaard.

In veel gevallen blijkt dat nu juist de achilleshiel van de computerale wereld, de wereld van de informatica, de wereld vol informatie.

Het bestaan van informatie kan al snel leiden tot de wens er gebruik van te maken voor doeleinden waarvoor zij oorspronkelijk niet bedoeld is.

Hackers kunnen dat doen door in te breken in informatiesystemen en we kunnen in onze media er kennis van nemen dat dit ook geregeld plaats vindt.

Zij kunnen niet alleen gegevens eruit copiëren maar ook (onjuiste) gegevens er importeren.

Er is een race tussen hackers en beveiligers, tussen gaten vinden en gaten dichten.

Zo is dat ook gebeurd in dit geval.

In dit geval is het door een slip of the tongue uitgekomen.

Vrijwel overal waar verkiezingen worden gehouden wordt de vrees of verwachting uitgesproken dat andere mogendheden die zouden kunnen willen beïnvloeden.

Waarom dan juist nu die commotie.

En de hamvraag is natuurlijk of wij ons dan zo gemakkelijk door propaganda met bijvoorbeeld fake news zouden laten beïnvloeden in onze politieke keuze.

Want heel veel propaganda met wat dan fake news genoemd zou kunnen worden  komt in de media voor.

Of wordt gevoerd door groepen die door geïnteresseerden worden gesubsidieerd.

Vergelijk daarvoor eens een aantal Amerikaanse media.

Is het niet veeleer zo dat men de opinies die men zelf heeft bevestigd wil zien in de media die men gebruikt.

Je abonneert je toch op een krant die meningen heeft die je bevallen.

Daarvoor zijn die sociale media toch geschikt.

Je gaat toch niet in een social group zitten die je niet bevalt.

Daar is de vrijheid van meningsuiting voor.

Je eigen keus.

En als je meent dat de meerderheid geen eigen keus kan maken dan geloof je ook niet in de democratie.

Maar ook hier is dat alles alleen maar de persoonlijke mening van een belangstellend leek.