EU en eurozone Quo Vadis.

Het populisme zou overwonnen zijn, zo was de algemene gedachte in Brussel na de verkiezingen in Nederland en in Frankrijk.

Maar de Nederlandse regering heeft maar een uiterst krappe meerderheid doordat de tweede grootste partij, de PVV, wordt uitgesloten van de politieke besluitvorming.

In Duitsland zien we een soortgelijke ontwikkeling.

Merkel en Schultz moeten slagen in hun onderhandelingen, zo niet dat is het hoogst waarschijnlijk voor beiden het eind van hun politieke carrière tenzij er, hetgeen niemand wil, een minderheidsregering komt.

Maar ik lees dat de meerderheid van de Duitsers noch de GROKO noch een minderheidsregering ziet zitten.

Maar wat dan wel?

De oorzaak is de winst van de “populistische” AfD

Zo hebben PVV en AfD zij het  indirect een grote politieke impact.

Voeg daarbij de nieuwe Oostenrijkse regering, jong en met de rechtse partij ook in de regering, Polen en het Oostblok.

Het “populisme” heeft geen meerderheid maar wel invloed.

Maar de EU en eurozone moeten hervormd worden vinden Brussel en een aantal lidstaten, naar federalisme of nationalisme.

De inflatie wil maar niet tot de gewenste 2% groeien in de eurozone, de lonen stijgen niet of nauwelijks in reële termen, dat wil zeggen loonsverhogingen komen niet of nauwelijjks boven de geringe inflatie die er is uit.

En er is niet één soort inflatie maar meer.

In echte koopkracht gaat men dus niet vooruit.

Toch zijn dat de doelen die bereikt dienen te worden om de economie echt gezond te maken, zo is de opvatting van de ECB.

Maar noch Draghi, noch Yellen weten waarom die inflatie en die lonen niet willen stijgen terwijl wel de economie opbloeit, de recessie voorbij is en de vooruitzichten voor de komende jaren (bij gelijkblijvende bijkomende omstandigheden) zo gunstig zijn.

Het IMF ziet ook de toekomst voor de wereldeconomie redelijk zonnig in maar ziet wel de overgrote wereldschulden als een vertragende en wellicht bedreigende factor voor die economie.

Maar die 2% inflatie en inflatie overstijgende loongroei zijn geen wetmatigheden maar axioma’s, algemeen door de vigerende economische stroming aangenomen.

Er is dan ook geen eenstemmigheid over de doorgaande , nu 30 miljard euro per maand bijdrukken en opkopen van staats en bedrijfsobligaties door de ECB.

De economie heeft die steun niet meer nodig en de zo’n 2,3 biljoen bijgedrukte euros blijven door de ECB gebruikt worden om aflopende obligaties te vervangen door aankoop van nieuwe, rollover of aanvullende staats of bedrijfs leningen.

Zo blijft de ECB de grootste schuldeiser van de eurozonelidstaten en heeft naar mijn schatting eind dit jaar ongeveer 20% van de eurozone staatsschuld in handen en houdt die tot er wordt overgegaan tot uit de circulatie halen van die bijgedrukte 2,3 biljoen en het normaliseren van de ECB balans.

Maar wanneer?

Toch kan de ECB naar mijn amateurs mening niet anders handelen.

Want door die blijvende opkopingen gekoppeld aan de door de ECB nog lang blijvende uiterst lage en negatieve rentestand blijven de rentelasten van de eurolanden overgrote staatsschulden houdbaar.

En renteverhogingen die  verhogingen van de yield op de staatsschulden als gevolg zouden hebben zouden veel eurolanden in grote problemen brengen.

Dat bij ander beleid die schulden nooit zo hoog hadden kunnen oplopen omdat hoge rentes hoogst waarschijnlijk afschrikwekkend zouden hebben gewerkt is oude historie.

Dat die schulden er zijn en bij hoge rente onhoudbaar zouden worden is het huidige probleem.

En we moeten niet vergeten dat ook de bedrijfs en particuliere schulden onmatig hoog zijn.

We hebben al te lang op schuldvorming geleefd.

En, als het 3% zonder sanctie toegestane begrotingstekort door de eurolanden als norm blijft aangehouden is het gevolg ervan dat de schulden in euros elk jaar met 3% van het GDP stijgen.

Pas bij een begrotingsoverschot gaan de schulden in euros afnemen.

Economische groei gepaard met een begrotingstekort is varen tegen de stroom in en als die stroom groter is dan je snelheid vaar je achteruit in plaats van vooruit.

Vandaar dat ik het vanuit mijn amateuristische visie verstandig vind dat Duitsland en Nederland nu de economie opbloeit niet snel extra geld gaan uitgeven maar een begrotingsoverschot willen bereiken om de staatsschuld binnen de eurozone norm van 60% te brengen of te houden.

Een gezonde financiële politiek, maar de voorgestelde schulden en tekorten deling in de eurozone die bij een fiscale unie ervan met eurobegroting en euro minister van financiën zou ontstaan zou hier echter snel een einde aan maken.

De verdragen met hun eigen financiële verantwoordelijkheid van de EU staten zelf en het verbod directe financiële hulp te bieden tegenover het alles in de algemene pot, zonder politieke invloed op de besteding of via bijvoorbeeld het ESM.

Het zuiden tegenover het noorden.

In een vorig blog gingen mijn overpeinzingen over science, tolerantie en de diversiteit in de bevolking.

Zekerheid tegenover waarschijnlijkheid en consensus of zelfs meerderheid.

De nieuwe wetgeving in Duitsland over de vrijheid van meningsuiting in de sociale media waarbij de sociale media zelf zwaar beboet kunnen worden als zij uitingen toelaten die in Duitsland bij de wet verboden zijn lijkt mij om twee redenen verwerpelijk.

De eerste is dat het Duitse gerecht zich dient uit te spreken over al dan niet schuldig zijn aan een overtreding van de Duitse wetten en eventueel dient te bestraffen.

Man kan de beslissing of iets al dan niet strijdig is met de Duitse wetgeving niet overlaten aan de sociale media die globaal werken.

Als de Duitse opsporings en rechterlijke macht daar niet toe in staat zijn moet daar een oplossing voor worden gevonden, maar niet daarbuiten.

Dat is een veeg teken van zwakte.

De tweede is dat aan de sociale media, als hen die taak wordt toebedeeld, een macht wordt toegekend die zeer gevaarlijk zou kunnen zijn.

Nu al lees is hier en daar verwijten dat er een zekere censuur zou kunnen worden uitgeoefend en zo  een bepaalde politiek bevorderd.

Bovendien is zo de  bewijslast omgekeerd geworden: in plaats dat het gerecht bepaalt of iemand schuldig is aan een wetsovertreding  moet de degene die door uitsluiting van toegang door de sociale media wordt getroffen bewijzen dat hij niet schuldig  is.

Het is wel een taak van die media aangifte te doen bij de opsporingsdiensten van verdachte bijdragen en na te gaan of de identiteit die opgegeven wordt inderdaad de juiste is.

Wat wel, zo denk ik in mijn onschuld, een essentiële  taak van de sociale media is, is het voorkomen dat internetters zich achter anonimiteit kunnen verschuilen zoals vroeger de schrijvers van anonieme gifbrieven.

Want die zijn van alle tijden.

Maar zoals steeds zijn dit alleen maar mijn persoonlijke amateuristische overdenkingen.

Geen wetenschappelijk betoog.