Met een diepe zucht……

Dit  maal houden toch toch weer ook politiek verwante zaken mijn gedachten bezig.

Niet op een prettige, positieve manier.

De rechter in Madrid heeft de leiders van de wat ik maar bij gebrek aan een betere omschrijving de “onafhankelijkheids referendum kwestie” noem in hechtenis laten nemen zonder recht op borgtocht.

Zij bevinden zich dus in Spaanse gevangeniscellen tot hun zaak zal worden behandeld.

Zij waren naar Madrid gekomen om zich te verantwoorden of om hun standpunt uiteen te zetten.

Hun wacht tot dertig jaar gevangenis voor hun rebellie indien zij veroordeeld worden.

Nog andere leidende Catalaanse afscheidings prominenten  volgen.

Puigdemont, de afgezette president van Catalonië, is met vier andere “rebellen” naar België uitgeweken en het Spaanse openbaar ministerie heeft een Europees arrestatiebevel tegen hem uitgevaardigd.

Hij wil in Brussel zijn zaak bepleiten.

Voorlopig mag hij op vrije voeten blijven tot een uitleveringsprocedure uitsluitsel zal geven.

Hij heeft (nog) geen politiek asiel in België aangevraagd.

Dat dit een politieke zaak is moet toch wel duidelijk zijn.

Vanwege zijn politieke opstelling zal hij in Spanje vervolgd worden, niet omdat hij een doorsnee crimineel  is

In Spanje wacht ook hem en zijn medestanders een maximale gevangenisstraf van 30 jaar indien hij door de rechter veroordeeld  wordt wegens  rebellie, een politieke kwestie.

Dus een eventuele uitlevering zou die van een politieke vluchteling zijn.

Duitsland levert geen Turken uit die in Turkije verdacht worden van deelname aan de Gulen beweging omdat dit politieke vluchtelingen geacht worden te zijn.

Is een Europees arrestatiebevel op politieke gronden wel rechtsgeldig?

Het gaat hier bovendien om door de burgers van de  autonome regio Catalonië bij officiële verkiezingen gekozen president en regeringsleden.

En door het Cataloonse parlement besloten onafhankelijkheid.

Als een onwetend buitenstaandere dit leest zal hij/zij waarschijnlijk denken dat er in Catalonië een gewapende opstand, een echte rebellie, was uitgebroken tegen de Spaanse staat, een revolutie waarover ik zo vaak in mijn jongere jaren over Zuid Amerika heb gelezen, waarbij presidenten werden afgezet en nieuwe in hun plaats kwamen.

Een geweldadige opstand die in de kiem door de regering is gesmoord.

Maar zeker niet wat er in werkelijkheid heeft plaatsgevonden, een volksraadpleging die verboden werd en een voorwaardelijk uitroepen van de onafhankelijkheid met een vraag naar onderhandeling en mediatie.

Een papieren zaak.

Geen enkel geweld gebruikt behalve door de Spaanse staatspolitie tegen mensen die hun stem wilden uitbrengen.

Dat alles in de een en twintigste eeuw in een lidstaat van de Europese Unie.

Hoe moeten de verkiezingen in december geloofwaardig verlopen als de Catalaanse leiders òf in de bajes zitten òf in ballingschap zijn.

Want niet de politiek maar de Spaanse justitie heeft bepaald dat de grote leiders in gevangenschap blijven en dat mindere goden op borgtocht vrij kunnen komen.

En justitie staat immers los van de politiek.

Lees de inleiding tot het Verdrag van Lissabon en kijk dan naar de realitieit.

Het artikel 155 van de Spaanse grondwet dat de grondslag is voor de huidige situatie:

1. Als een Autonome Gemeenschap haar verplichtingen die de Grondwet of andere wetten haar opleggen niet nakomt, of zo handelt dat het algemene belang van Spanje ernstig geschaad wordt, kan de regering, na een vraag om informatie aan de Minister-president van de Autonome Gemeenschap en, wanneer daaraan niet voldaan is, met de goedkeuring volgens absolute meerderheid van de Senaat, de noodzakelijke maatregelen treffen om die Gemeenschap te verplichten te voldoen aan voorvermelde verplichtingen of ter bescherming van voorvermeld algemeen belang.
2. Voor de uitvoering van de maatregelen voorzien in het voorgaande lid kan de regering instructies uitreiken aan alle autoriteiten van de Autonome Gemeenschappen.

De EU had natuurlijk veel eerder moeten interveniëren in plaats van te stellen zoals Timmermans die het af deed als Spaanse interne kwestie en het politiegeweld tegen geweldloze stemmers vergoeilijkte.

Want Timmermans ageert wel tegen de door het Poolse parlement voorgestelde en aanvaardde wetgeving omdat deze tegen de Rule of Law zou zijn.

Ook dat is inmenging in de binnenlandse zaken van Polen.

Bovendien gaat het om wat de EU zo dierbaar is: vrijheid van meningsuiting.

Het kan de Cataloniëers niet ontzegd worden hun mening te uiten.

Hoe de Spaanse centrale regering dan daarmee zou kunnen omgaan?

Zoals de regering Rutte met het Ukraïne referendum bijvoorbeeld.

Dat bespaart  tenminste dit soort arrestatie taferelen.

Wat niet onderschat kan worden zijn de gevolgen voor de Catalaanse en Spaanse economie en de reputatie schade voor niet alleen Spanje maar ook de Europese Unie en de verstoring van de verhoudingen tussen de regios in Spanje.

En dat wat zich nu in Spanje afspeelt kan in elk ander EU land eveneens plaatsvinden,  want de EU beschouwt het als binnenlandse zaken waar het zich niet mee bemoeit.

Dan de hand op de knie die na vijftien jaar een Britse Minister op de knieën bracht en hem tot aftreden dwong waardoor een semi crisis is ontstaan in Groot Brittannië juist in de tijd waarin het onderhandelen over de voorwaarden voor de Brexit toch al behoorlijk is verstoord.

Een zaak die door het slachtoffer al in haar voordeel was beslist door hem een oorvijg te beloven als hij dat nog eens zou doen waarop hij bakzeil haalde.

Een compliment voor de wijze waarop zij hem op zijn plaats zette.

Maar is dat echt een reden om daarvoor na vijftien leerzame jaren af te treden, hetgeen overigens niet haar bedoeling was, zoals zij verklaarde.

Maar het  aan de kaak stellen dat macht maar al te vaak leidt tot het min of meer afdwingen van intimiteiten en dat dat verwerpelijk is en moet worden bestreden is duidelijk.

Teveel wordt door mensen met macht, of dat dat nu politieke of economische of zelfs andere macht is,  gedacht dat zij boven de wet en onze normen en waarden staan.

Hoe is het mogelijk dat het hier niet om geisoleerde uitwassen gaat maar dat er een soort patroon tevoorschijn is gekomen.

Hoe is het mogelijk dat de daders in hun machtspositie zoveel gezag hadden dat de slachtoffers de uitwassen accepteerden.

De angst voor de macht en de gevolgen van verzet voor de eigen toekomst.

Tot één schandaal het deksel van de put opende.

Maar laten we wel de onverkwikkelige geschiedenis van McCarthy in de USA in de veertiger en vijftiger jaren van de vorige eeuw in gedachten houden.

Dan kwam ook nog het Trump Twitter Incident.

Op zich een kleinigheid.

Het twitteraccount van Trump is elf minuten lang geblokkeerd door een Twitter werknemer  die op de laatste dag van zijn/haar  baan bij Twitter zijn gram wilde halen of misschien gewoon een stunt uithalen.

Ongewild werd daardoor een uiterst belangrijk feit benadrukt:

Wie Twitter beheerst beheerst een medium dat miljarden mensen bereikt overal ter wereld (behalve in gebieden waar om politieke redenen blokkades bestaan).

Trump heeft 41 miljoen Twitter volgers, bereikt dus met elke tweet tientallen miljoenen mensen.

Dat alleen al toont het belang van een twitter account aan, tenminste als zovele miljoenen mensen belangstelling voor dat bepaalde account hebben.

Trump beseft dat enorme bereik van Twitter uitstekend en maakt er uitgebreid gebruik van en omzeilt zo de Establishment Media en het regeringsapparaat en richt zich direct tot zijn volgers en kiezers.

Dat bereik  geldt uiteraard niet alleen voor Twitter voor voor alle soortgelijke organisaties zoals bijvoorbeeld Facebook.

Maar deze tijdelijke blokkade van zijn account  toont ook de macht en de verantwoordelijkheid aan van diegenen die Twitter en soortgelijke organisaties beheren en besturen.

Enerzijds is het in een democratische maatschappij ondenkbaar dat er censuur zou zijn op de uitingen van het gedachtenleven van twitteraars e.d. omdat deze onwelvallig zouden zijn voor de machthebbers (dus ook de eigenaren van die organisaties) , anderzijds is het zo dat Twitter (en het internet) uitingen die mogelijk de veiligheid van staten in gevaar zouden kunnen brengen of de privacy van andere burgers zouden schenden niet kan toelaten.

Ook moet het zo zijn dat internet gebruikers  e.d.  zich niet bij wetsovertredingen  achter een anonimiteit kunnen verschuilen.

Het moet immers altijd mogelijk zijn via de rechtsgang de toelaatbaarheid van een bericht te toetsen en daarna indien het inderdaad de wet overtrad achteraf de overtreder te straffen.

De beheerders van deze organisaties hebben zelf  de mogelijkheid  uitingen die naar hun inzicht de grens van veiligheid van de staat en kwetsende schendingen van de privacy te blokkeren.

Maar deze mogelijkheid mag nooit en te nimmer gebruikt worden om door die organisatie ongewenst gevonden uitingen te blokkeren.

Zo zou iets als Fake News worden geblokkeerd omdat het volgens de beoordelaar niet juist zou zijn, maar wel een feit is.

Toch lees ik dat dit volgens sommigen soms wel plaats vindt.

Want Fake News is geen wiskunde maar maar al te vaak iets tegen eigen geloof.

Mijn gedachten gaan dan tenslotte ook weer uit naar de QE, het scheppen van nieuw geld om waardepapieren van banken op te kopen en de niet bedoelde gevolgen ervan.

Maar daarover de volgende keer.