Schuldendeling, 

loslaten van het Stabiliteit en Groei Pact, Duitsland dwingen meer te investeren. 

De eurozone was en blijft een onzalig concept.

Natuurlijk ben ik een amateur, geen beroeps politicus. Bovendien stam ik uit de tijd dat wij ons ontworstelden uit de dwang ons te conformeren aan wat de toenmalige bezetter van ons eiste. Een andere gedachtegang dan die van hen was gevaarlijk  voor je bestaan.

Dat is uiteraard van blijvende invloed op je eigen gedachtenleven. En vanuit die invloed denk ik wel eens hebben wij ons daar inderdaad aan ontworsteld.

Zo heb ik me altijd verwonderd over die eigenlijk vreemdsooortige uitspraak "politically correct".

Ten eerste, wat is correct.

Wat correct is  verandert met de tijden.

Wat in vroeger tijden als correct werd beschouwd doet nu vaak belachelijk aan.

Maar dan ook nog politiek correct.

Betekent dat dat men zich moet aanpassen aan wat een politieke partij

eist om als correct lid van die partij door het leven te kunnen gaan.

In dat geval zou er zelfs een scala van politieke correctheden zijn, afhankelijk van de verschillende partijen.

Maar er is, voor zover ik kan overzien, maar één politieke correctheid.

Zo, misschien zie ik het verkeerd, wordt politiek correct tot een soort objectieve norm verheven onafhankelijk van de politieke partij die men aanhangt.

Een norm waarvan niet mag worden afgeweken, geen politieke maar een morele norm.

En als je daarvan afwijkt ben je vaak strafbaar.

Maar waarom dan die toevoeging "politiek".

Dat heeft alleen zin als die norm vorm gegeven is door een politieke beweging, een politieke partij.

Waarom nu die opmerking over dat politiek correcte.

Het loopt vreemd in de politieke arena.

Ik heb wel mijn gedachten erover  maar schrijf daar liefst zo min mogelijk over.

In de USA regeert een president die noch door de elite van zijn eigen republikeinse partij, noch door de democraten, gewild was.

Hij werd gekozen door de bevolking die zich niet meer vertegenwoordigd voelde door beide elites.

Hij heeft dan ook andere opvattingen over wat politiek correct is.

Maar dat wordt door de oude elite niet geapprecieerd.

Die zijn duidelijk van mening dat hun politiek correct niet politiek is maar moreel correct en dat een andere politieke meerderheid daar niet van mag afwijken.

Het gevolg is een administratie die zoveel mogelijk op de oude voet doorgaat en een president die zich steeds verder  daaraan zou moeten aanpassen. Een wisselpunt tussen oude en nieuwe orde.

Een evolutie, niet revolutie.

In Frankrijk bleek bij de eerste verkiezingsronde dat zowel de kandidaten van de regerende socialisten als die van de de oppositie het moesten aflegggen tegen een niet partij gebonden kandidaat en ook tegen de leidster van het Front National.

Dat betekent naar alle waarschijnlijkheid (maar de de politiek schijnt de laatste tijd niet aan waarschijnlijkheid onderworpen te zijn) dat socialisten en republikeinen in de tweede ronde over enkele weken niet voor hun eigen politieke overtuiging zullen stemmen maar tegen de Front National kandidaat.

Tegen een andere politieke koers, niet voor die van hun eigen partij.

Waarschijnlijk zal dat dan leiden tot een partijloze president, een unicum in de Franse politiek.

Hij zal echter niet alleen te maken krijgen met alle politieke partijen die dan weer hun onderlinge rivaliteit tonen en zeker met het FN maar bovendien met de machtige Franse vakbonden die niets van hun macht willen afstaan en tenslotte La Rue, want de Fransen en hun militants tonen graag hun politieke invloed bij betogingen.

Maar bovenal gaan de verkiezingen over de Europese Unie en de globalisering met de partijloze Macron als voorvechter voor de EU en het FN Le Pen voor een nationalistisch protectionistisch Frankrijk.

En dat is eigenlijk waarom ik dit schrijf. De reden is dat het best wel zou kunnen dat door de uitslagen van de al deze verkiezingen het tegenovergestelde bereikt zou worden waarvoor de, laten we het maar noemen, populisten voor ijveren.

In plaats van minder macht naar Brussel juist een grotere integratie doordat Pro EU partijen de verkiezingen hebben gewonnen ondanks een ongetwijfeld kleinere meerderheid.

In plaats van een andere politieke correctheid een versterking van de huidige.

Maar weg van de politiek en naar de financiën.

Vorige keer heb ik geschreven over de financiële situatie van de eurozone.

Het gaat volgens de officiele kanalen goed met de eurozone.

Maar als we het vergelijken met de groeiprognose voor de wereldeconomie komen we er toch niet best af. 

Het IMF voorspelt immers voor de wereld een groei van zo’n 3,4%.

Voor de eurozone is dat een stuk minder.

In de winterforecast komt de Commissie tot een veronderstelde groei van 1,7%.

En er zijn daarbij grote verschillen tussen de groei van de diverse lidstaten.

Duitland (en ook Nederland) op alle aspecten van de economie vergelijken met Italië is vrijwel onmogelijk.

Calculeer daarbij de extra hulp, zij het indirect, van de ECB, en de waardevermindering van de euro ten opzichte van de dollar van 20%.

Dan is die 1,7% toch maar schamel.

Bovendien blijft er een begrotingstekort bestaan, al zal dan dan volgens de prognoses tot ondeer de 2% dalen.

Maar elk begrotingstekort vergroot de schulden in euros.

De eurozone staat dan ook zeer hoog in de lijst van wereldlanden met de hoogste schulden, zo om en nabij plaats 17.

Griekenland is nummer 2 na Japan als eerste.

Italië, Portugal, België, Spanje en Frankrijk behoren vervolgens  tot de top 15 wereldlanden met de hoogste staatsschulden.

Met zulke hoge bestaande schulden is het wel heel moeilijk tegen redelijke tarieven nog meer schuld aan te gaan zoals de zuidelijke eurolanden willen.

Wat zou er gebeurd zijn zonder Draghi’s “whatever it takes”.

Er is ook de roep om schulddeling.

Hieronder de gevolgen ervan als de totale euroschuld naar rato van GDP wordt verdeeld over de eurolanden.

Tabellen zijn niet aantrekkelijk maar vaak als ze op getallen zijn gebaseerd toch belangrijk om de woorden te ondersteunen.

Ondanks het feit dat getallen ook behoorlijk masseerbaar zijn en prognoses, zo heb  ik de indruk, vaak wat te optimistisch blijken te zijn (denk maar aan het prognostisch slinkende begrotingsoverschot in Nederland)

De eerste twee kolommen geven de meest recente gegevens over de grootte van het BBP per euroland.

De eerste is in dollars omdat dat de meest recente tellingen zijn.

De tweede kolom toont ze omgerekend naar euros teegen de koers van 1.06.

De derde kolom toont de staatsschuld percentages van elk euroland afzonderlijk aan.

En dan de twee belangrijkste.

Kolom vier geeft de staatsschuld van elk euroland aan in euros volgens de huidige schuldpercentages van elk land.

Kolom vijf tenslotte geeft de staatsschuld van elk euroland aan na een schulddeling, waarbij bij elk land het voor de eurozone als totaal gelden schuldpercentage van 89,50% wordt berekend.

De conclusie is dan, lijkt mij, dat iedere eurolidstaat dan een schuldpercentage van 89,50% te dragen krijgt.

Een prachtig voorbeeld van nivellering.

Maar tezelfdertijd laat het zien dat er zelfs dan vrijwel geen ruimte om nieuwe schulden aan te gaan.

Bovendien laat het het onderliggend probleem intact.

De schulden van de zwakke landen zulllen immers weer gaan groeien want zij moeten verdere schulden aangaan om geld vrij te maken voor innovatie en hervormingen.

Ook dat zou nivellerend kunnen gebeuren door deze nieuwe schulden ook weer te verdelen over alle  eurolanden.

De sterke landen behoeven geen nieuwe schulden aan te gaan want dat behoeven ze nu ook niet maar zouden dan gedwongen worden de nieuwe schulden van de zwakke landen op zich te nemen.

Of zij dat lang zouden kunnen volhouden zonder de eigen economie te ondermijnen is maar de vraag.

Tensllotte is het dan ook nog zo dat de jonge kleine later bij de eurogroep ingetreden lidstaten mee moeten betalen aan de schulden van de oude leden.

Schuldendeling lijkt als woord een mooie oplossing maar is dat helaas niet.

En ook al zou er een andere verdeelsleutel worden gebruikt dan verandert dat niets.

Want schuldendeling lost ook het onderliggend probleem niet op: de te grote economische verschillen en mogelijkheden van de eurolanden.

Volgende keer de ontwikkeling van die schuldenberg en target twee perikelen en is er een oplossing.