O tempora o mores

Wordt 2017 het jaar van de pragmatiek

of blijft   de ideologie belangrijker.

Het is alsof met de keuze voor Trump in de USA overal oude dijken aan het doorbreken zijn.

Natuurlijk zijn de multinationals fel tegen Trump.

Hun privileges dreigen aan banden te worden gelegd.

Natuurlijk is ook de door democraten gedomineerde administratie, zeg ministeries,  tegen de nieuwe nationalistische en pragmatische strategie na acht jaren ideologische Obamarule.

Natuurlijk zijn de Celebrities, door de Obamas gekoesterd, tegen Trump.

Trump wordt aangevallen omdat hij de rechters kritiseert.

Maar rechters dienen zich normaal ook niet met de wetgeving te bemoeien. 

Daar is het parlement voor.

Het zal tijd kosten voor de USA in het nieuwe spoor ligt.

In de westerse wereld wordt Trump gezien als een gevaar voor de establishment cultuur.

Obama heeft Merkel zelfs aangemerkt als de redder van zijn wereldvisie, als kuddeleider van de intellectuelen dezer wereld.

Trump beschuldigt Duitsland in feite van currency war, Duitsland verzet zich door naar Draghi en zijn QE en rentepolitiek te wijzen en Draghi waarschuwt dat de versoepeling van USA banken regulaties een gevaar zijn.

Zo draaien we in kringetjes in het rond en ik geloof dat bovenstaande de felheid van het verzet verklaart.

Maar de dijken staan dus op doorbreken niet alleen in de USA maar ook  in de rest van de wereld.

De dominantie van de USA op de ontwikkelde wereld ligt onder vuur.

De wereld spiegelt zich aan de overname van de macht door het volk dat de suprematie van republikeinse en democratische elite, of zeg establishment, heeft doorbroken.

Of je dat nu goed acht of niet.

Want het is een gevolg van het verleden, van een zich uitgesloten voelend deel van het volk, dat deel dat niet deelt in de toegenomen welvaart en niet gehoord wordt.

Wat ik al lang aanduid is de 30% top, 30% bottom en allen daartussen.

De balans is omgeslagen in de onderlinge verhoudingen.

En dat gebeurt niet alleen in de USA.

En binnen de EU zijn er twee stromingen voor de nieuwe tijd.

De ene het krampachtig vasthouden aan de centralisatie en die verder willen doorvoeren als tegenwicht.

De andere de EU zien als centraal punt voor een zeer beperkt aantal kerntaken in gezamenlijk overleg tussen de naties uit te voeren.

Maar dat laatste vergt al een moeilijke keuze.

Onze eigen politieke partijen spreken er zich, op een enkele na, liever niet over uit.

Terwijl het toch, juist voor Nederland als een van de weinige welvarende eurozone staten, van levensbelang is.

Al lange tijd heb ik het idee dat we in een schizofrene wereld leven.

Wat ik lees en wat wordt verkondigd komt niet overeen met de werkelijkheid die ik alom zie.

Pressiegroepen van allerlei soort, hoewel niet representatief voor de gewone bevolking, de aloude man in the street,  proberen  met hun fanatieke gelovigen hun visies door te drijven vanuit een ideologisch nauw gezichtsveld.

Dat er meer is dan hun wereldbeeld komt niet bij hen op.

Evenmin dat zij niet het recht hebben iedereen hun visie dwingend op te leggen.

Goed georganiseerd en goedgebekt nemen ze dat recht wel en vinden in de politiek een willig oor want politici grijpen alles aan om hun eigen invloed te vergroten.

Establishment, elite contra populisten, “deplorables”, het volk.

De confrontatie met de verkiezing in zicht.

Bij ons werd het met de “kieswijzer” op de knusse Nederlandse zaterdagavond manier gedaan.

Alle partijleiders in een soort kleuterklasje om een vragenlijst van hoofdpunten/problemen/plannen eerlijk in te vullen.

Voor politici valt dat beslist niet mee.

Het zou leerzaam zijn na de verkiezingen, als er een coalitie is gevormd en een regeerakkoord is bereikt dat te vergelijken met de goede voornemens van de kieswijzer.

Ik denk dat het dan alleen van de oppositiepartijen nog klopt.

En die hebben dan niets in de melk te brokkelen.

De vraag overigens  in of uit de EU is suggestief.

De meerderheid, zo blijkt uit vorige PEW peilingen, wil wel in de EU blijven,  maar wil niet de huidige EU maar meer macht terug naar de nationale parlementen.

Laat dit nu juist één van de belangrijkste beslissingen voor onze toekomst zijn.

Maar duidelijke vragen stellen is riskant.

Vorige maal heb ik gedacht over mijnbouw, veeteelt, industrie en handel en de rol van energie daarin.

Daarvoor heb ik al vaak erop gewezen dat de groei van het robotiseren gepaard gaat aan hoger energiegebruik.

Robots zonder elektriciteit zijn etalagepoppen.

Wij nemen elektriciteit als iets vanzelfsprekends.

Onze grote fout is dat wij alles afmeten naar onze westerse maatstaven.

Maar bijvoorbeeld in Mali, vers in het nieuws, heeft slechts 25% van de bevolking toegang tot elektriciteit.

In Nigeria, toch een van de belangrijke Afrikaanse landen,  pas 55,6 %, met veel stroomuitval en algemene onvrede met de verhoging van de elektriciteit tarieven.

Want die maken het voor velen onbetaalbaar.

Opvallend dat vooral in de Afrikaanse landen de overgrote meerderheid van de mensen geen toegang tot het elektriciteitsnet heeft.

En zonder elektriciteit te leven in de moderne wereld en economisch mee te kunnen doen is ondenkbaar.

Dat verklaart ook de enorme armoede.

Zelfs in de westerse wereld zijn er enorme verschillen in de elektriciteitsprijzen zoals blijkt uit onderstaande tabel:

Kijk daar eens naar het verschil in prijs per kwh:

in de USA,  09 cent en in Duitsland 30 cent per kwh.

Duitsland nota bene het gidsland van de energiewende waar ondanks alle windmolens en zonnepanelen de CO2 uitstoot niet is verminderd maar de kosten van energie wel de pan uit zijn gevlogen.

En het einde der prijsstijgingen is nog niet bereikt.

In Groot Brittannië verwacht men extra kosten voor fossiele backup power van 378 miljoen pond sterling in 2017.

En door de onverwacht strenge winter (strenge winters zouden immers iets van het verleden zijn) stijgen de energieprijzen nog eens extra.

Want de prijs wordt nog altijd bepaald door vraag en aanbod, alleen aangepast voor wind, zon en biomassa door de subsidies.

Nu moeten we vele alarmerende berichten met een korreltje zout nemen, maar de Semiconductor Industry Association (SIA) heeft verklaard dat computerisering omstreeks 2040 niet verder haalbaar zal zijn omdat dan de behoefte aan energie voor automatisering de geschatte wereldproductie van energie overschreden zal hebben.

In Zuid Australië valt de stroom door de hittegolf aldaar al van tijd tot tijd uit. Het vertrouwen op intermitterende windenergie wreekt zich.

Zoals ik al herhaalde malen gezegd heb, energie en energieprijzen zullen de toekomstige wapens in de concurrentiestrijd in de wereld vormen.

Prachtige voornemens over energie besparing en alternatieve bronnen doen daar niets aan af.

Volgende keer het Parijs akkoord, de slopende Griekse kwestie,  de eeuwige bad debts van de Italiaanse banken, Duitslands strafbare voorspoed en de EU van twee (of vele) snelheden.

En gaat het de ECB met het geld bijdrukken en de negatieve rente nu over deflatiegevaar afwenden of financieel in stand houden van de Eurozone.

Want in Duitsland en ook in Nederland loopt de inflatie juist op en is deflatiegevaar een delusie.

De realiteit gereflecteerd in de vertekenende Europese Unie Spiegel.