Sombere, of misschien zelfs cynische,  overpeinzingen over onze toekomst

in plaats van

goede wensen voor het nieuwe jaar

Ik lees steeds dat de meerderheid van de bevolking van de Europese Unie nog steeds deze EU in stand wil houden. Dat geldt ook voor mij, de EU heeft als single market in de begintijd zoveel bijgedragen aan de welvaart in Europa. Maar ik wil niet de EU zoals hij zich daarna ontwikkeld heeft tot bedillerig Brussel in ideologie maar falen in de levensbelangrijke voorwaarden voor een veilig en welvarend Europa. En dat geldt, als ik Pew moet geloven voor de meerderheid. De EU ja, maar niet zoals hij nu is en de eurofielen hem nog verder willen centraliseren en tot één staat omvormen.

Als je de cijfers beziet over de eurozone word je niet vrolijk tenzij je politicus bent.

En als je politicus bent kun je toch ook niet vrolijk worden over  de toekomst van de Europese Unie en de uitdagingen daarvoor.

Want woorden zijn geen daden en prognoses zijn vaak alleen maar de droomwensen van de elite.

De  voor hen barre werkelijkheid ziet nu een USA president na 20 januari die naar het zich laat aanzien een andere politieke lijn gaat volgen dan de ideologisch gestuurde Europese Unie voor de idealistische ogen heeft.

Kosten versus baten in plaats van whatever the cost.

Pragmatiek in plaats van ideologische toekomstvisie.

Welke is de doelmatigste voor onze toekomst.

Zoals gezegd zou  Mw Merkel na het democratisch echec in de USA gezien moeten worden als de nieuwe leider van de liberaal democratische wereld visie, wat dat ook moge betekenen.

Maar…..

In de Europese Unie leeft bijna 25% van de bevolking in het gevarengebied van de armoede.

Armoede is een relatief begrip gekoppeld aan het welvaartsniveau van land of regio, dat wil dus zeggen dat armoede in één land welvaart in een ander land kan betekenen; of omgekeerd.

Als men ziet hoe sterk de minimum lonen in de EU verschillen per land, van zeg 400 tot 1500 euro per maand dan zal dat ook gelden voor die armoedegrens.

Om Duitsland als voorbeeld te nemen omdat het de meest welvarende staat in de eurozone is met zelfs een begrotingsoverschot, waar dus armoede of gevaar daarvoor nauwelijks zouden mogen voorkomen is zelfs daar de welvaart van de bevolking anders dan men zou verwachten.

De Faritätische Federation waarschuwt dat bijna een op de zes Duitsers, 16% dus, (meer dan vijftien jaar geleden), risico op relatieve armoede loopt, dus van minder dan 60% van het mediale loon moet leven.

In het Roergebed zelfs 20%.

(Het mediale loon is niet het gemiddelde loon, maar 50% van de Duitsers verdient meer en 50% verdient minder dan dat bedrag).

En de middenklasse, die steeds heeft gedacht dat hun kinderen het beter zouden hebben dan zijzelf, wordt steeds verder uitgehold.

Gedurende de laatste drie jaren is zelfs bij een miljoen Duitse huishoudens de electriciteit afgesneden wegens betalingachterstanden.

In 2016 waren dat 350.000 huishoudens.

De Energiewende in Duitsland, de overgang van fossiele brandstoffen naar wind, zon en fossiele biomassa om de CO2 uitstoot drastisch te beperken, heeft ertoe geleid dat de prijs voor elektriciteit in Duitsland op Denemarken na de hoogste in de Europese Unie is.

Volgens Die Welt zal de energiewende de Duitsers tot 2025 al  een extra bedrag van 520 miljard euro kosten, 25.000 euro voor een gezin van vier personen.

En de energiewende heeft in Duitsland nog niet geleid tot minder CO2 uitstoot, wel tot gebruik van bruinkool, zeer vervuilend maar goedkoop, om de kosten van elektriciteit voor de consument niet nog hoger te laten oplopen.

En de particuliere consument betaalt zelfs de energie toeslag voor de elektriciteit van energie intensieve ondernemingen, die anders in financiële problemen zouden komen en wellicht de productie naar lagere kosten landen zouden moeten overbrengen.

Zoals ik al eerder schreef, de energie prijs zal in toenemende mate de concurrentiepositie van een land bepalen.

De energie intensieve bedrijven voelen dan al.

De energiewende eist een hoge tol.

En voor particulieren is  het afsluiten van de elektriciteit het hen ontnemen van een van de meest essentiële levensbehoeftes.

Ik geloof rustig te kunnen stellen dat de energiewende voor diegenen die al op de rand van de armoede leven  het hardste aankomt, ook doordat zij niet kunnen profiteren van zelf levering subsidies door eigen zonnepanelen.

Want zij zijn geen huiseigenaren.

Zo nemen de tegenstellingen tussen niet arm en arm nog verder toe.

En ook de tegenstelling tussen de energiebehoeftes van de industrie en service sector en de wens tot reduceren en zelfs doen verdwijnen van de CO2 uitstoot in 2050.

De financiële extra belastingheffing op CO2 uitstoot zal het bedrijfsleven in de EU nog sterker treffen met een USA die een andere koers voorstaat.

De Oxymorotische toekomst.

En dat in het welvarendste land van de eurozone.

De wereldbevolking blijft toenemen vooral in de armere regionen van de aarde.

Dus blijft de noodzaak voor de productie van voedsel en water voor die steeds grotere wereldbevolking ook toenemen.

Dus blijft de CO2 uitstoot en die van andere opwarmende gassen toenemen.

Want terwijl alles wat leeft dat doet door gebruik te maken van wat de natuur biedt en zich daaraan aanpast of uitsterft zoals de geschiedenis van de aarde aantoont is het de mens die niet alleen gebruikt wat de natuur biedt maar de natuur aanpast voor zijn eigen overleving.

Een extreem voorbeeld daarvan vind ik de immense koeienfabrieken in de VS en elders waar duizenden koeien als melkproductie machines worden gebruikt, hun gehele leven binnen in de stal op hun vaste plaats blijven,  de ideale voeding gift voor de hoogste productie door de computer bepaald en gecontroleerd en zo nodig bijgesteld krijgen.

Uiterst hygiënisch maar met hoge uitstoot van schadelijke stoffen.

Misschien geen slecht leven voor die koeien maar niet een leven zoals zij dat hadden in de vrije natuur.

En dat niet alleen voor koeien, maar ook voor kippen, varkens en andere diersoorten die omgevormd worden tot voedselproductiemiddel.

Er is veel verzet tegen deze massa dier voedsel productie maar wat is het alternatief.

Want de wereldbevolking moet gevoed worden en elke andere methode om dat te bereiken zou de prijs ervan zo sterk verhogen dat nog veel grotere groepen mensen dan nu in een toestand van constante ondervoeding zouden leven of zelfs niet zouden overleven.

En zo is het prijs en aanbod dat de grens tussen leven en dood bepaalt.

Overgaan op andere technieken zouden hetzelfde probleem opleveren.

En de gehele wereld is niet zoals het welvarende westen.

Een oxymoronische toekomst.

Door de moderne communicatiemiddelen en vervoer zal de trek van armlastige wereldregios naar landen waar de levensomstandigheden gunstiger zijn alleen maar toenemen.

Datzelfde gaat op voor landen waar burgeroorlogen woeden en de getroffen bevolking het geweld ontvlucht.

De regels die hiervoor gelden dateren echter vanuit een volslagen andere tijd, kort na de eerste wereldoorlog toen zowel communicatie als vervoer vergeleken bij de moderne tijd in de kinderschoenen stonden.

Daarna zijn er meer categorieën voor asiel aan toegevoegd.

Wij hebben de morele plicht deze stroom vluchtelingen op te nemen.

Dat is het standpunt van de Duitse overheid en dus kennelijk van de Europese Unie.

De leuze was (en in feite is nog steeds zo) wir schaffen das.

De asielwetgeving, die zoals gezegd berust op regelgeving van kort na de eerste wereldoorlog geeft het wettelijk recht aan  iedereen die zich op het grondgebied van de EU bevindt asiel aan te vragen en in de EU te verblijven tot de definitieve beslissing is gevallen oftewel of de aanvrager aan de eisen voldoet of niet.

Zo niet dan moet hij de EU verlaten.

Morele plicht tegenover pragmatische overmacht en de morele plichten tegenover de eigen bevolking.

Evenwicht tussen de beide wordt theoretisch gevonden door te trachten te voorkomen dat kandidaat asielaanvragers de EU zouden bereiken.

In feite een hypocrisie van de morele plicht.

Bij landgrenzen is dat voorkomen redelijk te verwezenlijken, bij zee grenzen echter niet.

Bewaking van zee grenzen betekent in de praktijk redden van (potentiële) schipbreukelingen en ze in de EU aan land brengen.

Binnen is binnen.

Asielaanvrage verzekert verblijf tot de finale uitspraak ook al is duidelijk dat die negatief zal zijn.

Het ongecontroleerd kunnen rondreizen in de Schengenzone, een van de grondrechten van de EU,  maakt uitzwermen van asielzoekers over praktisch de gehele EU mogelijk.

Door de massa binnenstromers is controleren van identiteit en afkomst summier of wordt ontdoken of meermalen gedaan en falsificatie is kinderspel.

Tenslotte worden “uitgeprocedeerden” theoretisch uitgewezen maar blijft ongeveer de helft daarvan desondanks illegaal ergens in de EU of gaat rondzwerven in de EU.

Schengen wordt deels opgeschort  en de grenzen van Griekenland naar het noorden afgesloten. Zo wordt Griekenland één groot opvangcentrum.

De 4000 toegezegde helpers is theorie.

Met Italië dreigt hetzelfde te geschieden, Oostenrijk kijkt argwanend toe.

Over een verdeling over de potentiële migranten is onenigheid binnen de EU landen.

Nieuwe wetgeving en herziening van verdragen is urgent maar wordt niet uitgevoerd.

Oxymoronische toekomst.

Maar halogeenverlichting wordt verboden in de EU en vervangen door LED.

Eerder al werden gewone gloeilampen verboden.

Stofzuigers moeten zuiniger net als waterkokers.

In 2050 zijn geen fossiele brandstoffen meer nodig, zo prognostiseert de establishment.

Een windpark kan een gehele stad van elektriciteit voorzien.

Maar in geen enkele stad kan dat als de wind niet optimaal is.

Want massale opslag van elektriciteit, zoals van voedsel en water om te gebruiken wanneer nodig is,  nog steeds een utopie, behalve voor de ideologen

Oxymoronische toekomst.