Hoe gaat het met de Europese Unie en 

de Eurozone

Met de Brexit als vrijwel ongrijpbaar spook boven de Europese Unie;

met dan weer minder dan weer meer dreigende handelsoorlogen;

met prognoses als een boksbal heen en weer geslingerd tussen geringere groei of erger en dan weer een kleine opleving;

met de vrees voor een haperende economie bij de motor van de EU, Duitsland;

met steeds verder groeiende staatsschulden;

terwijl de Centrale Banken behalve kritiek nu ook aan invloed dreigen te worden onderworpen door benoeming strategieën,

terwijl de financiële markten de manoeuvres en halve uitspraken van die Centrale Banken op de voet en op de koers volgen;

terwijl de Europese Parlement verkiezingen die zullen leiden tot een nieuwe Europese Commissie over minder dan drie weken plaats zullen vinden met een dreigend groeiende populariteit van min of meer EU kritische partijen, en daarbij de bestaande EU perikelen blijven voortbestaan;

terwijl milieu vervuiling en opwarming van de aarde volgens de klimaat aktivisten en jongeren bewegingen tot een ultieme reddingspoging van onze aarde nopen;

terwijl de kloof tussen groot verdieners en arbeidsafhankelijken, mede door de politiek van de Centrale Banken, ongrijpbaar blijft toenemen;

terwijl het invoeren van een eurozonebudget stuit op bezwaren van de noordelijke lidstaten en onzekerheid wat betreft grootte, bestemming en financiering en het gevaar dat het kan leiden tot een “transfer unie”;

…………….en zo is het voor een gepensioneerde amateur nauwelijks mogelijk rustig de gebeurtenissen te overpeinzen zonder bezorgde gevoelens en hoofdpijn.

De plaatselijke verkiezingen in Groot Brittannië hebben aangetoond dat de bevolking inderdaad de buik vol heeft van de Brexit chaos en de twee grote partijen erin zwaar heeft afgestraft.

Zowel de Tories als Labour hebben zware verliezen geleden en Liberal Democrats en Independents hebben daardoor veel councillors gewonnen.

Die winst laat duidelijk zien dat om een protest tegen Tories en Labour gaat.

Veel alternatieve keus is er niet want het VK telt slechts enkele partijen

De nieuwe Farage Brexit beweging heeft niet aan de locale verkiezingen meegedaan maar neemt wel aan de (mogelijke) EP verkiezingen deel en scoort in de peilingen bijzonder hoog voor die verkiezingen.

May’s positie als Prime Minister wordt steeds geïsoleerder, maar ze gaat (schijnbaar) onverstoord door met onderhandelen over de Brexit (douane unie?) met Corbyn, de Labour leider, tot groot ongenoegen van Tories en Labour aanhangers.

De uitkomst van de Brexit?

Wordt  een mogelijk komend May/Corbyn plan aan het parlement voorgelegd en zou dat kunnen worden aangenomen als laatste noodsprong om een “full leaving” te voorkomen?

Komt er een tijdelijke “customs union”, blijvend als Labour de volgende verkiezingen wint en gestopt als de Tories de verkiezingen winnen?

Politieke spelletjes.

Gooit May toch min of meer gedwongen toch de handdoek in de ring en komt er een nieuwe Prime Minister met andere ideeën?

Een tweede referendum over het mogelijke May/Corbyn Brexit plan?

En dat zou de EU moeten slikken.

Geen wonder dat de gewone burger het meer dan beu is.

Uitstel op uitstel tot de zaak verwatert?

Komt er wellicht na de Europarlementsverkiezingen een voor het VK gunstiger koers van de Europese Unie en worden zo de redenen voor een uittreden achterhaald?

Nobody knows.

De voorlopige cijfers over het wel en wee van de EU en eurozone in 2018 komen nu langzamerhand beschikbaar.

En cijfers geven aan wat woorden alleen niet kunnen, de gezondheid toestand van de EU en Eurozone.

Ik heb uit Eurostat de gegevens opgezocht voor de hier onderstaande tabellen.

In de linker tabel de niet eurolanden van de EU (zonder het VK).

In de rechter tabel gegevens van de eurozone landen.

De begrotingstekorten/overschotten, het percentage staatsschuld t.o.v. het Bruto Binnenlands Product (GDP), het percentage groei van het BBP, en tenslotte het BBP per persoon.

Dat laatste omdat het beter het welvaartsniveau van het land ten opzichte van de andere aangeeft, wat het gewone BBP niet doet.

Denk erom dat het niet de verdeling van die welvaart binnen de bevolking aangeeft.

Dat heb ik in overpeinzingen van enige tijd geleden al gedaan.

Het is duidelijk dat de in het Verdrag van Lissabon (2007) voorspelde convergentie niet tot stand is gekomen.

De verschillen tussen de lidstaten zijn te aanzienlijk om van homogene economieën te spreken, zoals voor een monetaire unie een voorwaarde is.

Ach, ik hoef er verder niet over na te denken, de cijfers spreken voor zich.

In de USA lijken de democraten meer aan het wegwerken van Trump te denken dan aan het besturen van de USA en zouden alle (tot nu toe) twintig democratische presidentskandidaten 2020 moeten oproepen tot het afzetten van Trump.

Desondanks gaat het best goed met de USA economie.

De belastingverlagingen door Trump doorgevoerd lijken vrucht te dragen, de economische groei bedraagt 3.2% op jaarbasis in het eerste kwartaal 2019, ondanks de shutdown van de overheid, lonen stegen met 3.3%, er werden  in  maart 196.000  nieuwe banen gecreëerd, er is nog slechts 3.6% werkloosheid, de rente is 2.5%.

Maar de inkomens kloof tussen goedverdieners en de middenmoot wordt wel nog steeds groter

Vergelijk dat met de EU en Eurozone.

De inflatie is er echter niet gestegen en blijft in de wereldeconomie (behalve in een aantal landen waar juist hyperinflatie dreigt) maar hardnekkig beneden de gewenste 2%, hetgeen de FED (en ook andere centrale banken) zorgen baart, want, zoals ik al vaak heb geschreven, 2% inflatie is het doel waarnaar wij streven, ons grote ideaal.

Waarom wil die inflatie dan toch niet naar 2%

Niemand weet het, ook de Centrale Banken niet.

En, heel voorzichtig overdenk ik dat extra geld scheppen en de rente onnatuurlijk laag houden de eurozone desondanks niet goed genoeg heeft laten groeien terwijl belasting verlagingen in de USA wel extra groei brengen;

fiscale politiek versus monetaire politiek.

Maar de schuldenberg blijft in de USA wel extra groeien.

Zal de tijd ooit komen dat de begrotingen met een surplus eindigen en zo de schulden reduceren of zullen ingrepen zoals de Modern Monetary Theory zou willen doorvoeren de oplossing bieden.

Voor de komende  (EP) EU parlementsverkiezingen is er een nationale stemwijzer.

Maar in het Euro Parlement komen de nationale landelijke partijen bij elkaar in EU “groepen” en zijn daar dus onderhevig aan de partijdiscipline en programma van die groep en zijn niet zelfstandig zoals in eigen land.

Zo komen bijvoorbeeld VVD en D66 beide in de ALDE groep in het EU parlement, hoogstwaarschijnlijk samen met Macron’s RépubliqueEnMarche partij.

De Alde groep heeft een eigen programma dat sterk kan afwijken van de programma’s van de nationale partijen die in Alde samenkomen.

Het is dus veel zinniger bij het stemmen voor het EP te weten wat het Alde programma is dan af te gaan op VVD of D66 programma’s, zo overpeins ik.

Zo zijn er in het Europees Parlement de volgende grote partijen: EEP (Christian Democrats), S&D (socialists), ALDI (liberals and democrats), GUE (European United Left).

Voor al die groepen geldt hetzelfde als voor de ALDE.

De nationale programma’s onderworpen aan de Europese groepen programma’s.

Zo kan voorkeur in het EP anders uitpakken dan in het nationale parlement.

Moeilijk maar waar.

Maar dit alles zijn alweer alleen maar de misschien wat warrige gedachtenspinsels van een oudgediende-niet-expert (die dus volgens sommige groepen hoogopgeleide wetenschappers zich moet neerleggen bij de consensus en niet zelf mag nadenken en een andere mening hebben).