Klimaatverdrag en Brexit

Twee veeleisende en belangrijke kwesties

Als je veel leest en je daarbij niet laat weerhouden ook allerlei publicaties die niet bij de gevestigde orde, mainstream media, elite, establishment in de smaak vallen te lezen moet je wel in plaats van trouwhartig aan te nemen dat wat er staat ook werkelijkheid is gaan overpeinzen.

Zo lees ik dat bij het laatste klimaatoverleg van de regeringsleiders van de Europese Unie op 21 maart j.l. er twee stromingen waren.

Aan de ene zijde Frankrijk, Nederland, Luxemburg, Spanje, Portugal, Finland, Zweden en Denemarken.

Zij steunen het plan van de Europese Commissie om de EU tegen 2050 gedecarboniseerd te hebben, dus in het geheel geen uitstoot van CO² meer, en de 1.5° C maximale opwarming te bereiken.

Daartegenover staan Duitsland, Polen, Hongarije en Tjechië die zich niet willen binden aan de maximale 1.5°opwarming en ook tegen een tijdslimiet zijn bij de  klimaat neutrale (=nul CO²) doelstelling van de EU.

Het opmerkelijke hierbij is dat juist Duitsland, tot nu toe het voorbeeldland in de EU wat betreft klimaat, met zijn “Energiewende” in 1980 al begonnen, met zijn uitgebreide windparken op land en in de zee,  solar parken en zonnepanelen op huizen, zich verzet tegen de 1.5° en in 2050 geen CO² uitstoot meer.

Dat Polen, Hongarije en Tjechië, landen vanuit een achterstand nu in volle economische ontwikkeling met een sterk groeiende vraag naar energie en elektriciteit zich niet willen binden aan dit 1.5 en 2050 doel valt te begrijpen, maar van Duitsland dat zich reeds al deze inspanningen heeft getroost is dat verwonderlijk.

Maar na verloop van tijd zijn er meer dingen die eigenljk verbazingwekkend zijn, van begin tot einde.

Op donderdag 23 juni 2016 vond het Britse referendum plaats over uit de EU gaan of erin blijven, de Brexit.

51.9% stemde voor “leave”, 48,1% stemde voor “stay”.

Waarom wilde deze (kleine) meerderheid uit de EU?

Ik denk dat de twee voornaamste redenen waren: eigen zeggenschap en immigratie.

De Britten wilden weer hun eigen wetten kunnen maken en niet de door Brussel opgelegde aanwijzingen en directieven moeten volgen en zij wilden zelf bepalen wie hun land binnen mocht.

GB is trouwens nooit een Schengenland geweest en had dus nog steeds theoretisch eigen grenscontroles.

Op 29 maart 2017 werd via artikel 50, het uittredingsartikel in het Verdrag van Lissabon de uittreding officieel vastgesteld.

Op vrijdag 29 maart a.s. is het volgens het verdrag van Lissabon de dag dat de Brexit een feit is, dat dus het Verenigd Koninkrijk uit de EU stapt en een geheel zelfstandige staat wordt.

De tussenliggende twee jaren moesten worden gebruikt om de wederzijdse voorwaarden voor de uittreding in onderling overleg vast te stellen.

Dat onderhandelen over die voorwaarden is een rampenscenario geworden.

De EU wilde de maximaal mogelijke zeggenschap over handel en douane behouden, het VK de minst mogelijke zeggenschap toestaan.

Daarbij was de  finale bottleneck het Ierse eiland waarvan Ulster, Noord Ierland deel uitmaakt van het Verenigd Koninkrijk en het Zuiden de Republiek Ierland is, geen deel van het VK is en lid blijft van de EU.

De fictieve grens tussen de Republiek Ierland en het VK Noord Ierland is een hefboom in handen van de EU want met geen enkele mogelijkheid kan er een physieke grens tussen de beide komen en dus geen grens tussen EU en het VK.

Daardoor zou het VK zich dan moeten blijven onderwerpen aan alle Brusselse regelgeving over vrijhandel en douane Unie en heeft het VK geen enkele zeggenschap daarover.

Totdat er een oplossing is gevonden voor die denkbeeldige grens.

Misschien wordt die nooit gevonden want beide partijen moeten ermee instemmen en dat houdt in dat het VK voor onbepaalde tijd, misschien eeuwig, onder de EU douane unie wetgeving blijft vallen, zonder enige zeggenschap erover.

Want een clausule om een tijdslimiet te stellen is uitgesloten voor de EU en andere minder bindende afspraken zijn te vaag.

Er is nu een zij het kort uitstel voor de echte uittreding maar in feite zijn er twee mogelijkheden:

-Het VK geeft toe en blijft gebonden door de douane unie en andere (nog te bepalen) voorwaarden die het dichter of minder dicht bij de EU ne brengen: de “soft” Brexit zonder zeggenschap.

-Het VK geeft niet toe en er komt een uittreden zonder overeenkomst, een “hard Brexit” en alle banden tussen de EU en het VK worden verbroken.

Het eerste is hard voor het VK, het tweede hard voor beide want de economieën van veel EU landen zijn nauw verbonden.

Voor beide partijen zal de economie vooral in de eerste jaren daardoor behoorlijk geschaad worden.

Beide partijen zijn (maar geven dat niet toe) in hun eigen egelstelling teruggtrokken met de EU als partij met de meeste troeven.

Mijn overpeinzingen gaan over een andere keuze in een nieuw referendum, want het volk moet beslissen, tussen:

-Een harde breuk met de EU en daarna weer opbouwen van banden.

-In plaats van een softe Brexit met nog heel veel Brusselse regelgeving op de voornaamste gebieden, immigratie, handel en douane rechten en handelsverdragen zonder enige zeggenschap van het VK daarover, artikel 50 alsnog intrekken en de EU regelgeving aanvaarden maar dan met medezeggenschap erover als lid van de EU met vertegenwoordiging in het EU parlement, zitting in de allerbelangrijkste Raad van Regeringsleiders (met veto recht), Raad van Ministers en Europese Commissie (=Brussel).

Maar als men zo is vastgebeten in een reeks onderhandelingen is dat moeilijk.

Maar die onderhandelingen zijn in feite uit de handen van de referendum stemmers voor Brexit genomen door de regering, daarna door May zelf en nu door het parlement, iedereen bemoeit zich ermee en er is een complete chaos.

What about the people?

Die zouden, beter ingelicht dan in 2016 (referendum) nu met de kennis van alle onderhandelingen, strubbelingen en conflicten beter in staat zijn om een keus te maken in een nieuw referendum tussen twee mogelijkheden: een volledige breuk met de EU of intrekken artikel 50.

Want “soft” betekent hoe dan ook onderworpen zijn aan veel Brusselse wetgeving zonder er iets over te zeggen te hebben.

En die twee keuzen zijn heel duidelijk.

Maar, zoals altijd zijn dit alleen maar de overpeinzingen van een oude erbuiten staande belangstellende leek.

Overigens ben ik ervan overtuigd dat het klimaat voortdurend verandert.

Ik ben er ook van overtuigd dat de mens een enorme invloed heeft op de natuur en daardoor ook op de ontwikkelingen van het klimaat, bijvoorbeeld door ontbossing, verstedelijking en mijnbouw, landbouw, veeteelt en de onstuitbare groei van de wereldbevolking waardoor het landschap verandert.

Maar ik ben er niet van overtuigd dat de stroom van voorspellingen  van klimaatactivisten over toekomstige  rampen voornamelijk door CO² uitstoot wordt veroorzaakt.

Zo simpel lijkt me de natuur niet te zijn als ik artikelen van beide zijden van het klimaatspectrum van tijd tot tijd lees