Dit keer niet over cijfers

In vorige overpeinzingen merkte ik al op dat, mijns inziens  de kosten van het Nederlands ontwerp klimaatakkoord niet te becijferen zijn alleen al door de complexiteit van de problematiek.

Nu lees ik dat de prognose over de kostenverhoging van de gas en elektriciteits tarieven in het kader van dit ontwerpakkoord gebaseerd was op verouderde gegevens van 2017 en dat de ware kostenverhoging voor de burger aanzienlijk hoger zou uitvallen.

Dan gaat het over, sorry, het meest simpele onderdeel van het akkoord, de belasting die de overheid oplegt aan de burger boven op de kostprijs van de energie en het berekende gebruik per huishouden.

Dat de olieprijs op de wereldmarkt is gestegen, ach die maakt slechts een klein deel uit van de eindprijs voor de huishoud energie rekening.

Nu blijkt dat het planbureau voor de leefomgeving geen recentere gegevens heeft dan die van 2017 en voor de doorrekening van de rest van hun deel van het ontwerp klimaatakkoord ook die verouderde gegevens hanteert, als ik het tenminste goed heb gehoord.

Het lijkt mij dat de term “doorrekening” dan toch een andere betekenis krijgt.

Ik kijk naar de Duitse Energiewende en het aandeel in de prijs voor elektriciteit van de Duitse overheid voor de eindgebruiker en vergelijk die prijs met de elektriciteitsprijzen op de open markt.

Wij volgen Duitsland wat dat betreft.

Ik hoor dat men na deze doorrekening van het ontwerp klimaatakkoord, nu dus al falend bij de energie, afgaat op “feiten” die uit de doorrekeningen voortkomen.

Maar het zijn geen feiten maar ramingen, voorspellingen met veel onvoorzienbaars  in alle sectoren van ons leven en van ons nageslacht.

De echte “feiten” komen pas naar voren bij de uitvoering van een klimaatakkoord.

Vergelijk het met de enorme diversiteit aan “feiten” die speelt bij de Brexit, de uittreding van Groot Brittannië uit de Europese Unie, die meer lijkt een sprong in het duister dan de weg naar een voorspelbare toekomst.

Persoonlijk is mijn grootste zorg de zekerheid waarmee men algemeen in “new green deal” kringen stelt dat renewable energy sources (om de Engelse term te gebruiken) voor 100% een vraaggerichte elektriciteits levering kunnen verzorgen zonder nucleaire of fossiele backup (waaronder biomassa die ook fossiele brandstof is en CO2 uitstoot oplevert), behalve batterijen die dat nu niet kunnen.

Ons is grotere koopkracht beloofd, slechts enkele groepen, waaronder onze gepensioneerden, zouden er niet op vooruitgaan.

Koopkracht is echter nauw verbonden met inflatie en deflatie, dus prijsverhogingen en prijsverlagingen die ons geld meer koopkracht of juist minder doen hebben.

Daarnaast is ons vrij besteedbaar inkomen (bruto na aftrek van rijksbelastingen) nog onderhevig aan talrijke onontkoombare, laat ik het noemen, vaste kostenposten die steeds  minstens met de inflatie meestijgen zoals o.a. energie, woonkosten, waterschap kosten, milieuheffingen, andere heffingen  en daarnaast niet te vergeten de BTW.

Ons vrij besteedbare inkomen is dus slechts deels “vrij”.

Dan is er nog het verschil tussen vermogen en inkomen.

Erf een kasteel en wordt daardoor vermogend, maar dat vermogen kost je alleen maar geld, inkomen.

Alleen inkomen, ook uit vermogen, telt voor je koopkracht.

Zo gaat misschien dan wel het bedrag aan euro’s dat wij aan loon en andere inkomsten  ontvangen omhoog maar kan de vrije koopkracht door al die vaste lasten en inflatie behoorlijk aangetast worden.

Vorige keer heb ik ook gedacht over de tunnelvisie die de onderlinge samenhang van vraagstukken niet voldoende onderkent en zo simplificeert.

Zo zijn er ook in het buitenland groepen die steeds meer solar panel velden willen laten aanleggen (euphemistisch “parken” genoemd) om de CO2 uitstoot tot nul terug te brengen, andere zweren bij windparken (nog een euphemisme).

Maar weer andere groepen zien dat in toenemende mate als aantasten van de natuur, als milieuvervuiling en een gevaar voor o.a.de vogelstand.

Ik begin ook steeds meer de indruk te krijgen dat pressiegroepen niet verdragen dat andere mensen en groepen ook een andere mening zouden mogen kunnen hebben en dat dat ook doorwerkt in de politiek.

Wat men “politiek correct” noemt lijkt mij soms meer te zijn dan een gedragslijn en dat afwijken er van, een afwijkende mening, niet getolereerd moet worden maar gecorrigeerd of zelfs bestraft.

Tolerantie geldt  alleen binnen het kader van dat politiek correcte of zelfs door de pressiegroep geacht correcte.

En er wordt te weinig aandacht geschonken aan het feit dat alles wat wij in ons leven gebruiken uit de grond komt, niet voor niets grondstoffen genoemd, ook windmolens en zonnepanelen en accu’s voor elektrische auto’s.

Wij zijn teveel geneigd alleen naar het eindproduct te kijken en niet naar de weg van grond tot gebruik.

Ons bestaan en onze welvaart zijn echter het resultaat van mijnbouw, vaak in onderontwikkelde gebieden zonder onze wetgeving, ver van onze achtertuin, van transport, fabricage, verdere  transport, plaatsen en afbreken en vervangen en zo mogelijk recyclen.

Een aanslag op de natuur.

Daarnaast is ons leven afhankelijk van landbouw, veeteelt, bosbouw, eveneens een aanslag op onze natuur.

Tenslotte is arbeid ook verbruik van energie of dat nu menselijke arbeid is of mechanische.

Voor dit alles is naarmate de wereldbevolking toeneemt en de ontwikkeling ervan groeit steeds meer energie nodig.

En al deze energie, ook elektriciteit, moet worden opgewekt en wel zo dat hij vraaggericht beschikbaar komt.

Ook dat eist een aanslag op de natuur.

Maar de mens heeft zich juist daardoor kunnen handhaven, ontwikkelen en in aantal nog steeds enorm toenemen.

Dat brengt met zich mee de noodzaak voor een voortdurende groei van de wereldeconomie.

Dit alles in het juiste verband tot elkaar te brengen is noodzakelijk voor onze toekomst.

Dat wij doordacht moeten werken aan een optimaal sparen van onze bron van leven en

innovatie daarbij essentieel is geloof ik ook.

Maar wel goed doordacht.

Maar dit zijn weer alleen maar de persoonlijke overpeinzingen van een gepensioneerde (en een beetje gepassioneerde) leek.