Wat levert zo’n EU top op.

Vorige keer heb ik mijn gedachten over de toen komende EU top laten gaan met de twee meest prangende problemen, de illegale migranten en de hervorming van de eurozone,

Nu is de  summit enkele dagen achter de rug en heeft iedereen het besprokenen kunnen overdenken.

Wie denkt dat de top veel positiefs hierover heeft opgeleverd is wel een geharde optimist want in feite zijn de problemen wel gesteld maar geen oplossingen die algemeen aanvaardbaar waren gevonden.

Voornemens genoeg zoals opvangcentra buiten de EU of in de EU, maar daarover zijn er nu al verschillende interpretaties en het is de vraag of Afrikaanse landen opvangcentra willen huisvesten, want terugsturen naar het land van oorsprong bij afwijzing van de asielaanvraag lukt ook niet vanuit de EU.

De landen van oorsprong profiteren bovendien vaak van het geld dat migranten er naar terugsturen.

Er hoe kun je nu Griekenland en Italië noemen waar de illegale migranten worden opgevangen en blijven hangen?

Nu Italië de migrantenboten weert en Spanje zich welwillend opstelt verlegt de route van de redders zich naar dat land.

Ook land van eerste opvang.

Hoe kan men een grenzeloze Europese Unie koppelen aan een regeling waarin illegale migranten terugverwezen worden naar het EU land van eerste binnenkomst en registratie als in 2015 vele buitengrenzen zonder goede controle wijd werden opengezet en sindsdien minstens anderhalf miljoen illegale migranten vrijwel ongecontroleerd de EU zijn binnengetrokken?

Men kan natuurlijk op papier allerlei maatregelen afkondigen maar in de praktijk is eenmaal binnen de EU  vrijwel zeker permanent binnen.

Want uitzetten gebeurt maar sporadisch.

Bovendien zijn er in de EU aantrekkelijke landen voor binnnenkomers en onaantrekkelijke.

Want de verschillen tussen de EU landen zijn groot, heel groot, niet alleen op economisch maar ook op cultureel gebied al praten we graag over Europeanen.

Dus wil elk land zo’n beetje zijn eigen wijze van migranten aanpak zoals ik in het vorige blog vermeld heb.

En deze aanpak, zoals nu uit de nieuwe Duitse blijkt, heeft altijd repercussies voor andere landen die dan hun eigen maatregelen weer nemen.

Logisch, want migranten in het ene land geweigerd gaan naar een ander land in dat grenzeloze Europa.

Wat de eurozone betreft is het glashelder.

Het bestaan van de  eurolanden is gebaseerd op artikel 20 in The Functioning of the EU waarin de “enhanced cooperation” van minimaal 9 EU lidstaten wordt geregeld die een voorsprong nemen op de lidstaten die nog niet zover gevorderd zijn.

De eurozone is dus een voorhoede, geen blijvend geïsoleerd bestanddeel van de EU, zoals hij nu zo nu en dan wordt gezien.

De gehele Raad van Ministers “the Council” neemt dan ook deel aan de beraadslagingen ervan, hoewel ze geen besluiten nemen.

De eurozone blijft dus onder het gezag van de EU en regelingen mogen niet ingaan tegen de EU wetgeving.

Het is duidelijk dat de eurozone niet aan de verwachtingen heeft voldaan en er is evenmin zicht op een verbetering onder de huidige regelgeving.

Welk voorstel er ook wordt gedaan, op welke wijze het ook wordt verpakt, het komt er altijd op neer dat het economisch sterkere noorden meebetaalt aan het economisch zwakkere zuiden.

Daar komt bij dat ze meestal niet verenigbaar zijn met de EU wetgeving in het Verdrag van Lissabon en het Stabiliteits en Groei Pact.

De noordelijke landen houden het principe van de zuinigheid en vlijt aan, vastgelegd in de 3% en 60% regeling in de EU Verdragen, terwijl de zuidelijker landen het principe aanhangen van hoger tekort en dus meer schulden om te investeren en daardoor de economie te stimuleren en zo de tekorten en schulden in te lopen.

Het zijn twee benaderingen die elkaar niet verdragen.

Historisch gezien heeft dat verschil in economie in de moderne tijd altijd bestaan.

Toen, met hun eigen munt, kon door wisselkoersaanpassing en eventueel devaluatie de zaak worden rechtgezet en een nieuw begin gemaakt.

Met de gezamenlijke munt is die uitweg afgesneden en de zogenaamde “interne devaluatie’ bestond  voornamelijk in het verhogen van de lasten voor de bevolking om zo cosmetisch het maximaal 3% tekort te proberen te halen en was geen oplossing voor de economie.

Toch wordt nog steeds aangenomen dat deze landen eens hun achterstand zullen inlopen.

Helaas is daarvan gedurende de tijd van de gezamenlijke euro munt niets van gebleken, ondanks alle indirecte steun van de ECB.

Maar gelijktrekken van sociale en belastingwetgeving als voorwaarde voor geld transfers wordt niet gesteld (of misschien wel voorzichtig op papier) en is ook onmogelijk door de grote verschillen.

Het noorden wil het eerst op orde krijgen van de economische en financiële toestand van de zuidelijke landen zien.

De verschillen zijn te groot om te overbruggen.

Als ik de Brexit voortgang bekijk dan denk ik het algemene probleem van de EU te zien.

De belangen lijken te ver uiteen te lopen.

Bij geen van beide partijen is er intern een brede overeenstemming.

Binnen de EU de hardliners die Groot Brittannië willen treffen voor dit verraad, zeker ook als waarschuwing aan andere EU landen, en verder de landen die belangrijke economische betrekkingen met het VK hebben, door een harde houding deze belangen in gevaar zien  en toegeeflijker zijn.

In het VK, dat een goede uitgangspositie had, een groeiende onenigheid tussen politieke partijen en politici die zich profileren of zich naar voren willen schuiven.
Daardoor is er geen consistent en houdbaar afscheidingsbeleid.
Het verschil tussen volkomen afscheiding en zo dicht mogelijk tegen de EU aan heeft nu zelfs geleid tot het aftreden van de Britse hoofdonderhandelaar Davis die er geen gat meer in zag.

Ik krijg zo, hopelijk verkeerd, de indruk dat het oorspronkelijk enthousiasme en plan verzand is in politiek en persoonlijke positie kiezen.

Soms denk zelfs ik dat het beter zou zijn de hele Brexit maar te vergeten.

Temeer daar nu binnen de EU meer begrip bestaat voor zaken als ongebreidelde EU intramigratie en arbeidsvoorwaarden.

En op het uitgangsgebied van de oorspronkelijke Europese Economische Gemeenschap, de vrije handelsovereenkomst tussen de deelnemende landen, is de Brexit hoe dan ook een grote economische stap terug voor beide partijen.

Maar wat voor alles zou moeten worden besloten is of de EU is bedoeld als centraal bestuurd federaal Europa of als verbond van zelfstandige nationale staten die bepaalde onderwerpen centraal aanpakken in plaats van nationaal.

In het tweede geval vervolgens duidelijk vastleggen welke onderwerpen niet op nationaal niveau geregeld kunnen worden maar op centraal EU niveau.

Voorts dat alle andere op nationaal niveau geregeld worden en niet onder centraal EU (Brussels) gezag kunnen vallen.

Niet meer de opportunistische uitleg van de verdragen van “dat kan beter op centraal dan nationaal niveau geregeld worden” en zo via de achterdeur toch een centraal Brussels gezag, een pseudo federatie laten ontstaan.

Pas wanneer die verdeling van taken vastligt is zijn de competenties duidelijk en kan er gericht aan de EU gewerkt worden.

Dan wordt samenwerking niet meer de zeggenschap uit handen geven en is niet automatisch EU breed.

Maar zoals altijd zijn dit de overpeinzingen van een leek, een amateur, die de zaken zo simpel mogelijk, misschien te simpel,  beziet.

En bovenal van mening is dat een goed functionerende Europese Unie van groot belang is voor elk van de leden ervan.