het zijn niet alleen de zuidelijke banken

maar de verschillen tussen

noord en zuid en oost euro

 

Ik heb steeds gesteld dat de verschillen in economische potentie tussen de noordelijke lidstaten en de overige zo groot zijn dat ze niet met een en dezelfde munt kunnen werken.

Het lijkt me dat na 16 jaren euro gebruik en daarbij in aanmerking genomen de steun van de ECB aan de zwakkere eurolanden dat wel gesteld kan worden.

Zie hieronder het verschil tussen de noordelijke eurolanden die door de Commissie gemaand worden  hun staatsschulden te verhogen om de economie van de gehele eurozone te boosten.

noordelijke eurolanden

 overige eurolanden

De noordelijke vier lidstaten staan voor ongeveer 40% van het Gross Domestic Product van de gehele eurozone, de vijftien andere lidstaten voor  de overige 60%.

Een volslagen scheve verhouding.

Het schuldpercentage van de noordelijke landen bedraagt 71%, weliswaar meer dan de door de verdragen toegestane 60% maar verre van een onhoudbaar percentage.

De vijftien overige landen hebben gezamenlijk een schuldpercentage van 107%, ver boven het internationaal aanvaardbaar percentage van 90%.

Het is duidelijk dat die vier landen de eurozone in feite op de been houden en dat de andere alleen dankzij de rentepolitiek en obligatieopkoop van de ECB overeind blijven.

Nu door de renteverhoging in de USA, al is die slechts 0,25%, en het vooruitzicht dat in 2017 nog enkele renteverhogingen te verwachten zijn zal de rente op obligatieleningen ongetwijfeld gaan toenemen en de waarde ervan dus afnemen hetgeen nieuw uit te geven obligatieleningen behoorlijk duurder zal gaan maken.

Daarbij komt de waardevermindering van de euro ten opzichte van de dollar van 20% die de  invoer van importgoederen in dollars aanzienlijk duurder zal gaan maken en dus de importgelateerde prijzen in de eurozone evenzeer zullen doen gaan stijgen en dus de inflatie zal doen toenemen, maar zonder een eraan gerelateerde loonstijging en dus een koopkrachtdaling.

Weliswaar zal de export toenemen tot de doorberekening van duurdere grondstof en energieprijzen de exportprijzen eveneens zullen doen stijgen waardoor het concurrentievermogen weer zal afnemen, alleen nog gesteund door relatief verlaagde arbeidskosten die echter bijdragen tot het koopkrachtverlies.

De staat zal dus profiteren maar de arbeidskrachten niet.

Voor de vier sterke noordelijke economieën zal het gezien hun nu al sterke exportpositie haalbaar zijn maar voor de zwakke economieën zal het voor de bevolking een extra aderlating betekenen.

Afgezien van het feit dat men steeds meer gaat twijfelen aan de doelmatigheid van de QE en rentepolitiek van de ECB die meer op uitstel dan op opbouw lijken te leiden is er een door de verdragen opgelegde grens die haar QE nog minder effectief maakt.

De verdragen verbieden directe steun door de ECB aan de eurolanden.

Daardoor moeten de aankopen van de staatsobligaties gaan via de tussenkomst van banken zodat het geen directe steun is maar met een omweg.

Daardoor is het echter onmogelijk gerichte steun te verlenen aan de lidstaten die dit hard nodig hebben.

Door deze omweg heeft de ECB geen enkel zicht op (of zeggenschap over) de bestemming van de bijgedrukte gelden.

Door die ongerichtheid zijn het in feite de sterke landen die het meest profiteren zeker nu de laagte van de rentevoet voor het opkopen is verlaagd en dus veel meer Duitse obligaties opgekocht kunnen gaan worden.

Want er moet een ratio zijn van de aankopen per euroland.

Want die directe steun op een bepaald land mag niet maar moet nu via omwegen plaats vinden.

Een fiscale unie zou die direct steun wel mogelijk maken, zij het niet door de ECB, maar door het euro ministerie van financiën met eigen belastingheffing, eigen begroting en eigen verdeelsleutels.

Maar ook hier liggen de verdragen dwars want belastingen zijn het domein van de eurolanden zelf.

Vandaar nu de bittere strijd tussen Ierland en de Commissie.

Ierland dat zelf het recht heeft zijn belastingheffing te regelen en daar geen rekenschap van hoeft af te leggen tegenover de Commissie, de EU.

De EU, de Commisie,  die het niet uitlegt als belastingheffing maar als staatssteun in dit geval aan Apple hetgeen verboden is en waarover de Commissie zeggenschap heeft.

Het De Advocaat Generaaal van het Europees Hof heeft al een aanbeveling gedaan ten gunste van de Commissie maar dat is precair omdat het niet gaat over een intra EU zaak maar een internationale kwestie waar Apple en Ierland de twee partijen zijn, niet twee EU lidstaten.

Het verschil tussen belastingheffing en subsidieverschaffing of staatssteun  is dus niet meer dat in het ene geval de “bevoordeelde” niet hoeft te betalen en in het andere juist geld aan hen wordt uitbetaald,  maar uitsluitend of er “voordeel” wordt behaald.

Zo zien we langzamerhand dat de betekenis van begrippen wordt uitgehold.

De bankenunie beloofde de band tussen land en bank door te snijden. Banken stonden op eigen (lemen) voeten.

Geen overheidssteun meer maar onderling bankenfonds.

Aandeelhouders en obligatiehouders profiteren van de winst en delen dus in het verlies.

De ECB had het vakkundig toezicht op die nu los van de staat staande banken.

En zie en kijk toe hoe in Italië de bankenunie vakkundig wordt gesloopt.

Monte Paschi kan geen nieuwe investeerders vinden.

Dat zal niemand verbazen, hoop ik.

En dus is belastinggeld toch weer nodig en de navelstreng tussen staat en bank is weer hersteld.

Dat zal wel kunnen via een ontsnappingsclausule in dat bankenunie gedoe.

Nood breekt wet.

En welk land zal het volgende zijn.

Want Italië is niet het enige land met overdadige Non Performing Loans, of te wel verholen verliezen.

Denk eens in hoe de situatie zou zijn bij een Fiscale Unie van de eurozone.

Want dan betaalt niet het land van de bank maar de eurozone.

Fake News of Onwelvallig News

                     waar ligt het verschil
                                   lees het

in

                 "naarhethemleek.blogspot.fr"

    in: "naarhethemleek.blogspot.fr"

Waar zijn ze toch aan begonnen…….

 is een "ethnische oorsprong" echt 

hetzelfde als een "ras"

Wat is dat toch met dat Wilders proces.

Dwarse overpeinzingen van een leek 

over de EU en eurozone economie 

en de ECB stimulering ervan.

En de ECB gaat tot eind 2017 door met nu 60 miljard euro per maand bijdrukken.

In 2017 dus een slordige 720 miljard extra euros in omloop.

En waar vloeien die 720 miljard naar toe.

“Fake News” is een hot item vooral sinds de verkiezing van Trump die nog steeds een trauma is voor de democrats die hun eigen ideologie kennelijk zien als het enige ware waaraan niet getornd mag worden.

De establishment media (ik gebruik voor mezelf de term mainstream niet meer) keren zich tegen alternatieve nieuwsbronnen die nep berichten het internet in zouden werpen.

Daar zou tegen opgetreden moeten worden.

Wat is Nep Nieuws?

Zijn dat verzonnen feiten of interpretaties van feiten die niet stroken met die van de establishment  media.

Want het valt toch niet te ontkennen dat de establishment media geen verspreiders van alleen maar nieuwsfeiten zijn en ook niet alle feiten kunnen of willen vermelden maar wel hun eigen interpretatie van die feiten geven.

Daarmee houden ze de vaste lezers die het met hun inzichten eens zijn vast.

Kijk maar eens wanneer er eens een artikel in voorkomt dat van die inzichten afwijkt. Protesten.

Daar is niets op tegen, maar op internet komt datzelfde voor.

Het verschil is echter dat je op internet vrijwel alle ideologieën, inzichten, overtuigingen, en zo kunt vinden en niet gebonden bent aan één stroming.

En ook  de establishment media nemen vaak ongecontroleerd berichten over met soms excuses achteraf.
En Nep Nieuws kan ook zijn het achterhouden van feiten of er een andere draai aan geven.

Fake News kan  ook een excuus zijn om de vrijheid van meningsuiting in het alternatieve mediacircuit in te dammen.
Een tegengaan van Non Political Correct News bijvoorbeeld.

Een voorbeeld van nieuwsfeiten interpretatie is de Duitse pers die bij de verkiezingen in de USA  vrijwel een campagne tegen Trump heeft gevoerd en dat daardoor  voor de Duitsers die uitsluitend de establishment media volgden de uitslag van die verkiezingen een enorme  verrassing was want zij hadden de idee dat Trump geen schijn van kans had.

Hoe moet dan de keuze voor Trump nu aan hun duidelijk worden gemaakt.

Als nare winst voor het populisme (=alles wat van de establishment  mening verschilt,  lijkt me een redelijke definitie).

Niet dat de keuze van Trump of Clinton me iets doet.

Dat is iets voor de Amerikanen.

Ik ben wel benieuwd wat het voor de wereld economie betekent.

Want het is zeker dat ideologie vervangen wordt door pragmatisme.

En die twee passen niet bij elkaar.

Als amateur heb ik zo mijn eigen leken gedachten over wat er zo in de economie omgaat.

Zo vraag ik me steeds vaker af hoe het komt dat de niet-eurolanden in de EU het economisch beter doen dan de eurolanden hoewel de niet-eurolanden niet gestimuleerd worden door de ECB QE, quantitative easing, opkopen van staatsobligaties en verstrekken van leningen met 0% rente of geld toe.

Tenslotte zijn de niet-eurolanden de landen die er nog naar streven de euro in te voeren maar nog niet aan de toelatingsvoorwaarden voldoen, althans als je de Verdragen moet geloven.

De eurolanden zouden dus veel beter moeten presteren dan de niet-eurolanden maar ondanks de steun van de ECB lukt dat niet.

De eurolanden steunen veel meer op schuldfinanciering dan de niet-euro landen bijvoorbeeld.

Daardoor hebben zij dan ook veel hogere staatsschulden dan de niet-eurolanden in de EU.

De lage rentetarieven door de ECB vastgelegd spelen daar, volgens mijn lekeninzicht, een flinke rol in.

Door die mogelijkheid tot goedkope schuldfinanciering in de eurozone neemt daarbij ook nog de noodzaak tot aanpassing aan de inkomsten, de zo gevreesde structurele hervormingen, af.

Dat is natuurlijk alleen maar uitstel van executie want een keer wordt de bovengrens van die schuldfinanciering toch bereikt en dan is er geen enkele reserve in kas om innovatieve investeringen te doen.

Trouwens er is geen enkele investering die de schuld niet nog hoger opvoert.

Italië, denk ik, is zowel voor economie als kapitaal (de banken) een voorbeeld hiervan.

Ik vraag me af of de QE van de ECB nu valt onder de noemer stimulering of financiële ondersteuning.

Maar wat wel zo is, is dat een steeds groter deel van de staatsschulden van de eurolanden door de ECB worden opgekocht.

Zo veel dat de gestelde voorwaarden ervoor verder moeten worden opgerekt.

Maar we zijn er al aan gewend dat het mandaat van de ECB als elastiek is.

En ook Nederland is mede aansprakelijk is voor de monetaire transacties van de ECB

Wat moet ik daar uit afleiden.

Niet gehinderd door het hanteren van tientallen rekenmodellen die voorspellen wat er allemaal zal gaan gebeuren en tot voorspellingen leiden die meestal keer op keer worden bijgesteld.

Forward Guidance heet dat officieel, ik heb er zelf een ander woord voor.

Waarom wordt er nooit over nagedacht dat de ECB eurozone  staatsobligaties opkoopt van eurobanken met de bedoeling (en niet de zekerheid want de banken zijn vrij in hun handelen)    dat de eurobanken, die tot nu toe zo’n 1300 miljard euros hebben ontvangen, dat geld in de euro economie zouden pompen door dat geld te investeren in eurozone bedrijven en uit te lenen aan particulieren zodat de economie wordt gestimuleerd en daardoor de inflatie tot net onder de 2% zal stijgen waarna ze dat opkopen zullen stoppen.

Want gezien het niveau van de investeringen worden die 80 miljard euro per maand niet in de echte eurozone economie gepompt want de bedrijven hebben er geen behoefte aan.

Om dezelfde reden verlaagt de ECB de rente tot deze zelfs negatief is zodat staten en bedrijven (en particulieren) met soms zelfs geld toe leningen en hypotheken kunnen afsluiten en zo de economie wordt gestimuleerd zodat ook dat weer tot die bijna 2% zal leiden.

Want officieel is de enige reden voor die Quantitative Easing de inflatie te dwingen tot 2% te stijgen.

Vreemd dat stijging van olieprijs en andere grondstofffen prijzen de inflatie wel omhoog krijgt, maar de QE van de ECB niet.

Daarom werden de maandelijkse aankopen van 60 miljard euro opgeschroefd tot 80 miljard euro, de duur van de QE verlengd maar ook dat levert geen resultaat op.

Want wat ik echter niet zie is dat daardoor de economie in de eurozone sneller en sterker groeit dan die in de niet-eurolanden, integendeel als ik Eurostat moet geloven.

Ondanks die haast 1400 miljard euro stimulering.

Maar wel zijn de staatsschulden soms onhoudbaar gestegen gelokt door de uiterst lage rente en de overvloed aan euros (die voor een aanzienlijk deel in het buitenland geïnvesteerd worden waar redelijke rentetarieven te bereiken zijn voor de banken hetgeen in de eurozone niet het geval is).

Natuurlijk lijkt het nuttig, zoals de zuidelijke eurolanden zeggen,  nu de rentetarieven zo nietig zijn geld te lenen om te investeren.

De dief van eigen portemonnaie als je dat niet doet.

Maar hun staatsschulden zijn al buiten alle proporties gestegen.

En zodra de rente gaat stijgen keert het tij.

Wat ik wel zie is dat de kapitaalmarkt als het ware aan de borst van de ECB (en FED en BOJ) hangt.

Zodra de beurskoersen dreigen in te zakken reageert de ECB  met het aankondigen van maatregelen of meer aankopen zodat de koersen weer stijgen.

Maar ik zie ook dat de investeringen in het bedrijfsleven niet sterk toenemen zoals men met de injectie van tientallen  honderden miljarden euros zou moeten verwachten.

Van tijd tot tijd lees ik hier en daar dat de economie markt en de kapitaal markt volkomen uit elkaar zijn gegroeid.

Elke keer lees ik dat de kapitaalmarkt verheugd reageert met koersstijgingen als er berichten over verlenging van de QE periode komt, of angstig wanneer er geruchten komen dat de QE gaat taperen (vaktaal voor verminderen) of tot een einde komt.

Daardoor stijgen en dalen de koersen .

Het geld komt veel meer in de kapitaalmarkt terecht dan in de echte economie.

Dat is de droeve waarheid.

Maar de ECB heeft wel al bijna 1400 miljard euro uit het niets bijgedrukt om die staatsobligaties (en nu ook obligaties van bedrijven) op te kopen.

En wat zouden die obligaties echt waard zijn zonder de steun van juist die ECB.

Wat zouden de obligaties van Portugal, Italië, Frankrijk, Spanje, Ierland en al die andere eurolanden met overgrote staatsschulden waard zijn zonder de “whatever it takes” en het opkopen ervan door de ECB.

Zo nu en dan zie je de rente op obligaties omhoog schieten (en dat betekent dat de waarde ervan juist daalt)  als er wat angst ontstaat over die steun.

Goed, het argument dat het anders nog erger zou zijn geweest valt niet te weerleggen of te bevestigen.

Roept alleen de vraag op waarom het dan in de niet-eurolanden van de EU  beter gaat. Want die hebben die steun niet gehad en zouden er dus veel slechter aan toe moeten zijn.

Naar mijn mening, maar ik ben slechts een leek, gaat het in de niet-eurolanden juist beter omdat zij de monetaire politiek zelf bedrijven en dus beter kunnen afstemmen op hun eigen behoeftes en niet moeten steunen op een centralistische monetaire politiek die op 19 verschillende economieën wordt toegepast en dus voor de een goed en voor de ander juist slecht zal zijn.

Kortom omdat zij de eigen broek moeten ophouden zonder de bretels (of galgen?) van de ECB.

Om een stap verder te gaan, dat het onmogelijk is een goede monetaire politiek te ontwerpen voor landen die economisch  zo sterk verschillen als de 19 eurolanden zoals blijkt uit de tabellen die ik in vorige blogs heb laten zien, gebaseerd op officiële feiten.

Om de laatste stap te zetten, dat het nodig is, met behoud van de euro,  in de verschillende landen naast die euro eigen muntstelsels voor elk land in te voeren die hun eigen wisselkoers ten opzichte van die euro hebben, die kan fluctueren als zij economische vooruitgang boeken of juist afzwakken.

Dat bijvoorbeeld Spanje goedkoper naar Duitsland kan exporteren dan nu omdat de Spaanse munt een lagere wisselkoers t.o.v. de euro heeft dan Duitsland en dat Duitse export naar Spanje juist duurder wordt daardoor.

Dat stimuleert de echte Spaanse economie en maakt het Duitsland moeilijker. Onderlinge concurrentie wordt realistisch.

En maakt Spanje concurrerender op de wereldmarkt.

Hoe moet het dan met de staatsschulden gaan.

Zolang de staatsschulden op de balans van de ECB staan lopen de eurolanden geen gevaar tenzij de eurozone instort. De rente die ervoor door de landen aan de ECB moet worden betaald kan zelfs weer aan die landen worden terugbetaald als ECB winst.

En een aflopende lening kan eenvoudig worden omgezet (via de banken) in een nieuwe.

De enige voorwaarde zou moeten zijn dat geen enkel land nog verdere schulden maakt.

Met andere woorden terug naar het gestelde in de verdragen.

Geen verdere financiële steun door ECB of andere landen.

Want wie durft nu te zeggen dat via “structurele hervormingen” Griekenland economisch hetzelfde zou kunnen presteren als Duitsland.

Want dat is de nieuwe kreet.

Het lukt niet omdat landen geen structurele hervormingen door willen voeren is het argument.

Maar kijk naar Griekenland waar hervormingen alleen maar leiden tot nog hogere lasten voor de toch al arme bevolking (behalve de top 30% uit vorige blogs).

Om een onmogelijke blijvend 3,5 primair overschot op de begroting te krijgen in een land waar de economie met 25% is ingezakt.

Dus zonder afbetaling en rentebetaling op de staatsschulden).

En dan wordt Griekenland geprezen.

Welk deel van Griekenland.

Het IMF wil zo niet meedoen.

De euro en Griekenland zijn incompatibel.

De economische potentie van de eurolanden loopt sterk uiteen en de echte economieën ook en dat is altijd zo geweest en natuurlijk zijn er ook altijd puissant rijken geweest.

En de verschillen worden ondanks de steun van de ECB steeds groter in plaats van kleiner.

En de ECB kan niet eindeloos doorgaan, onder het mom van 2% inflatie te willen bereiken, obligaties van zwakke landen op te kopen en negatieve rente te berekenen (die de normale economische wereld op zijn kop zetten maar in de rekenmodellen geen probleem vormen).

Want dat leidt onvermijdelijk tot een geldontwaarding  en, zo blijkt tot nu toe, heeft geen of nauwelijks  invloed op de economische ontwikkeling in de landen.

Bovendien leidt het tot bubble vorming op de kapitaalmarkten en op de huizenmarkt. En dat is gevaarlijk.

En het neemt de noodzaak tot hervormingen weg (of schuift ze op de lange baan en dan is er geen reserve voor).

Als laatste, wat gebeurt er, als de rente op de dollar stijgt en op de euro vrijwel nihil is.

Want het kapitaal stroomt naar het land waar het grootste rendement  lokt.

Maar dit zijn natuurlijk mijn dwarse leken overpeinzingen.

Geen lezingen voor parlementen.

En ik kan natuurlijk de plank volkomen mis slaan.

P.S. Noord  Italië, lees ik, verarmt zelf door de steun aan Zuid Italië dat er economisch niets sterker door wordt. Ik lees het in een krant.

Zie het plaatje hieronder.

Maar Italië, zijn politiek, zijn banken en het verschil daar tussen spaarders en aandeelhouders is een verhaal apart en 360 miljard bad debts (euphemistisch Non Performing Loans genoemd) is niet zo best.

De minste Bad Debts in Noord Italië, hoe zuidelijker hoe meer.

Het noorden lijdt onder de oninbare schulden van het zuiden

Nu eens niet over economie of financiën 

maar politieke kwesties in de Europese Unie

Een blik in het hart van de EU, 

tongue in cheek.

Er is meer in de Europese Unie aan de hand dan de nieuw op te bouwen verhouding tot de USA door de val van de sociaaldemocraten aldaar waardoor Mw Merkel, althans volgens Obama, overblijft als het enige bolwerk van de sociaaldemocratie in het westen.

Er is meer aan de hand dan de risico’s van een verlies bij het door Renzi in Italië uitgeschreven referendum waarbij het niet zeker is of hij wel zou aanblijven als hij daardoor niet door kan gaan met zijn hervormingen.

Hij heeft aftreden aangekondigd in dat geval maar later weer wat herroepen.

Nog meer ook dan de uitkomst van de definitieve Oostenrijkse presidentsverkiezingen die nu eindelijk kunnen doorgaan nu er eindelijk behoorlijke lijm voor de stemenveloppes is gevonden en gaan tussen een oude ex groen links kandidaat en een jonge rechtse kandidaat, tussen eurofiel en scepticus.

Ook gaat het niet over al dan niet praten met Turkije.

Neen, de grote issue nu is de Grote Coalitie en het Presidentschap van het Europees Parlement.

Omdat het een blik geeft op hoe het er aan toe gaat in de Corridors of Power van de EU en aangeeft hoe de Europese Unie wordt geregeerd en daarom interessant en leerzaam is, vind ik.

De heer Schulz, een van de vijf Presidenten die de Europese Unie telt, in dit geval President van het Europees Parlement vertrekt terug naar Duitsland.

Zijn vertrek leidt tot een crisis over zijn opvolging, het gevolg van een overeenkomst tussen de S&D (socialisten) met de PPE (de christelijken), samen de Grote Coalitie,  bij de vorige EP  president verkiezingen,  dat de heer Schultz (S&D, socialisten) de eerste helft van de zittingsperiode EP president zou zijn en voor de tweede helft plaats zou maken voor een PPE lid, tenzij er dan overeenstemming zou zijn dat hij ook de tweede termijn aanbleef.

Die afspraak konden ze maken omdat zij met zijn tweeën de meerderheid hadden in het EP en dus de baas waren.

De christenen  eisen nu volgens afspraak het presidentschap voor die tweede periode op maar dat weigeren de socialisten omdat dan alle sleutelposities, voorzitter Raad van Regeringsleiders, Tusk, President van de Commissie, Juncker, en de nieuwe President van het Europees Parlement van de christelijke partij,  door christelijke partijleden zouden worden bezet. 

Dat kunnen zij niet accepteren, hoewel van het begin af aan duidelijk was dat dat het gevolg van die afspraak zou zijn.

Dit nu veroorzaakt een crisis in het EP want tot nu toe werd alles bedisseld tussen Schultz, Juncker, twee elkaar goed genegen lieden, en hun gezamenlijke fracties in het EP, die, zoals gezegd,  de meerderheid hadden, zodat andere partijen er in feite voor spek en bonen bij zaten, want als minderheid niet meetelden.

Maar nu de onenigheid is ontstaan over de nieuwe president tussen christenen en socialisten is er een nieuwe situatie.

De Grote Coalitie bestaat niet meer. 

De PPE en S&D zijn uit elkaar.

Nu zouden er nieuwe coalities kunnen ontstaan, met bijvoorbeeld de liberalen, de ALDE (onze Rutte en Pechtold partijen) onder leiding van de eurofiel der eurofielen Verhofstad en òf christenen òf socialisten zodat dan òf de PPE òf de S&D voor het eerst naast de macht zouden grijpen.

Een liberaal of wie dan ook zou dan mogelijkerwijs President van het Europees Parlement kunnen worden.

Pitella, een S&D kandidaat heeft echter al aangekondigd met alle andere fracties, uitgezonderd de uiterst rechtsen (EU sceptici dus) te willen samenwerken als zij voor een S&D president wilden stemmen zodat dan de christenen hun macht zouden verliezen.

In ieder geval is er zo een einde gekomen aan de periode waarvan, gezegd werd “We had the impression that the EU was governed by a board of directors led by Juncker and Schulz”.

Voorlopig moeten dus Juncker en Tusk het doen zonder de steun van Schulz en PPE en S&D. 

Geen gegarandeerde instemming van het EP meer.

Maar ook in Duitsland komen er problemen of zo men wil nieuwe mogelijkheden door.

De heer Schultz vertrekt uit het EP terug naar de politiek in Duitsland waar hij een geduchte concurrent zal worden van de Socialisten voorman en vice kanselier Sigmar Gabriel.

Bovendien wordt de minister van buitenlandse zaken, Steinmeier, zeer waarschijnlijk de opvolger van Bondspresident Gauck  en zou dan mogelijkerwijs buitenlandse zaken voor Schultz vrijkomen.

Er is zelfs de mogelijkheid dat hij de socialisten kandidaat voor het kanselierschap bij de komende verkiezingen zou kunnen zijn tegenover de CDU Mw Merkel.

De Europese Unie bevindt zich dus nog steeds, afgezien van de elkaar opeenvolgende crises, ook binnen de Vijf Presidenten Kring in woelig water.

2017 kondigt zich nu al als turbulent aan.

In ieder geval, zo zei een EP lid, is er nu ruimte voor meer debat.

Let’s all come together:

Fiscal Union,

Eurozone Minister van Financiën,

Eurozone begroting,

en tenslotte alles samen delen.

Wat is er toch met de Verenigde Staten. Wat hebben de presidentsverkiezingen losgemaakt. De liberaaldemocraten vermoeden zelfs stembusfraude en eisen hertelling in misschien wel drie staten. Is het omdat de VS zo currupt zijn geworden dat op zo grote schaal met stemmen zou kunnen worden gefraudeerd, iets waarvan vroeger voornamelijk andersoortige landen werden beschuldigd, of is het dat zij eenvoudig weg niet kunnen verkroppen dat zij door hun kiesmannen stemsysteem (waar zij nooit over klaagden als zij de macht kregen) het presidentschap hebben moeten afstaan aan een republikein. Of vinden zij dat zij een souverein of moreel recht hebben op hun ideologie die zo de enig juiste zou zijn. Hoe dan ook is het een enorme afgang voor het wereldleidende land dat een presidentsverkiezing dit soort taferelen oproept. Koren op de molens van die landen die geen vrienden van de USA zijn.

Maar wat dichter bij huis.

Ik heb er al meer over gedacht en geschreven dat de Commissie zich in plaats van waakhond over de verdragen meer en meer opstelt als regering en de verdragen daarbij soms vergeet.

De heer Juncker heeft  bij zijn aantreden dan ook duidelijk gemaakt dat hij vond dat de Commissie een politieke taak had. 

En hij brengt dat in de praktijk.

Maar waakhond over de verdragen is de belangrijkste taak.

Het gaat goed met de eurozone, lees ik, het ECB verwacht volgens hun modellen een groei van 1,7% in 2017 en een inflatie die naar 1,25% oploopt in het voorjaar. Het zou interessant zijn te weten of dat een import inflatie is of prijsstijgingen zijn ten gevolge van loonsverhogingen.

In het eerste geval is het slecht nieuws voor de koopkracht, in het tweede een goed teken.

Maar loonsverhogingen in de zwakke eurolanden lijken uitgesloten en in Duitsland en Nederland gaat het met de economie zo al goed.

Bij ons daalt het begrotingstekort tot zo’n 0,5%, lager dan de groei die (misschien wat optimistisch) op 2,2% wordt geraamd en het gaat zo goed zo goed op de arbeidsmarkt dat er dit jaar een meevaller van 4,3 miljard euro blijkt te zijn die volgens de heer Dijsselbloem gebruikt zal worden om de staatschuld te verminderen.

Begrijpelijk dat zuidelijke landen deze cijfers knarsetandend voorbij zien komen.

Want gaat het dan zo goed met de eurozone.

Wat vindt de Commissie, die toezicht moet houden op het uitvoeren van de verdragen ervan.

In het Franse de Echoes lees ik wel iets anders.

De commissie heeft een aantal eurolanden in het vizier.

Acht landen die niet voldoen aan de conformatie eisen van de Verdragen en vijf landen die op de rand staan.

Waarom Frankrijk in de rechter kolom staat weet alleen de Commissie.

Bij vorige blogs heb ik nog uitgebreider cijfermateriaal laten zien over de stand van zaken bij de eurolanden en de eurobevolking.

Schäuble, de Duitse minister van Financiën, hamert er voortdurend op dat Brussel (=de Commissie) niet zijn taak uitvoert maar het tegenovergestelde doet.

De rol van de Commissie is het evalueren of de budgetten en de voorgestelde budgetten voldoen aan de regels in de Verdragen gesteld.

En sancties opleggen aan de eurolanden die niet aan de eisen (in twintig jaar tijd geleidelijk de staatsschuld op 60% en de begroting op 0,5% van het GDP terugbrengen) voldoen.

In mijn eigen woorden: controle.

Maar Brussel heeft juist een oproep gedaan dat de verschillen weer scherp doet  opleven, een expansionistische politiek, voor grotere publieke (=overheids) uitgaven (investeringen).

De oorzaak van Schäubles toorn ligt bij de heer Moscovici, de Franse Commissaris voor Economie, die op 16 november tijdens de aanbieding van de budgetaire vooruitzichten van de eurozone clementie betoont voor Spanje, Portugal en Italië (dus twee op Duitsland na grootste eurolanden) die moeite hebben met het op orde brengen van hun financiën.

Maar tevens heeft hij de eurozone opgeroepen te kiezen voor een expansionistische budgetaire richting.

De eurozone (als geheel) zou 0,5% van het eurozone GDP, Bruto Binnenlands Product meer dan nu moeten uitgeven.

Dat zou de economie opzwepen zonder risico voor de snel groeiende landen.

"Today is an important moment," said European Commission economics chief Pierre Moscovici.

"The Commission is, in effect, acting as a finance minister for the euro area - a collective minister," he added.

In de gehele eurozone zijn er echter maar drie landen met de budgetaire kracht meer uit te geven en er reden voor hebben om dat te doen.

Duitsland, Nederland en het niet meetellende kleine Luxemburg.

Dat wil dus zeggen dat Duitsland en Nederland meer dan 0,5% en wel zo’n 1% zouden moeten bijdragen voor de andere eurolanden die door hun hoge schulden niets kunnen bijdragen om zo dat gemiddelde 0,5% te bereiken.

Het gaat er Brussel immers om langzamerhand tot een gezamenlijke structuur te komen met een eurozone Minister van Financiën (zoals de Franse president Hollande al vaak heeft voorgesteld) en een gezamenlijke eurozone begroting van inkomsten en uitgaven.

De Commissie neemt daar alvast een voorschot op.

En men wil het snel doen want nu is het goed lenen met de lage rentestand.

Wel wordt de totale staatsschuld van de eurozone dan 0,5% hoger.

Maar daar staat dan snelle groei tegenover, is de theorie.

Maar het is ook geheel tegen de Verdragen van de Europese Unie in.

Die verbieden directe steun van eurolanden onderling en van de ECB.

Daarom is het ESM in het leven geroepen.

Ik hoor de heer Rutte nog zo positief zeggen dat onze groei zo goed is en onze begroting in evenwicht.

Ik hoor ook de heer Dijsselbloem nog zeggen dat die 4,3 miljard euro die dit jaar door de groeiende economie extra binnenkomt gebruikt moet gaan worden voor de vermindering van de staatsschuld.

Ik heb ze niet horen zeggen dat Nederland, als dat plan  doorgaat van gezamenlijkheid in de eurozone met een eurozone die een fiscal union wordt met een eurozone Minister van Financiën en een gezamenlijk eurozone budget, al dat met zuinigheid en vlijt gespaarde geld wel snel weg zal zien vloeien en in de algemene europut verdwijnen.

En Duitsland zal in hun onverminderd wat er ook gebeurt streven naar Europese eenwording en bovendien de numerieke overmacht van de zwakke eurolanden geen andere keus hebben dan, na veel tegenstribbelen, accoord te gaan.

En Nederland telt niet mee.

Met de naderende Brexit zijn de machtsverhoudingen in de Europese Unie sterk verschoven.

En met Trump als pragmatisch USA president en de EU als ideologisch bolwerk is er ook daarover onzekerheid.

Dus tijd om de banden aan te halen in de eurozone voor het te laat is.

En Brussel weet dat Duitsland er alles voor over heeft om de eurozone (en de EU) bijeen te houden.

Ook al is dat tegen de Verdragen. Want die verbieden het.

Dat hebben we bij Griekenland echter al gezien.

En de eurofiele partijen hebben nog altijd de meerderheid in het Europees Parlement en in de Europese Unie landen.

Op 5 december wordt het 0,5% voorstel besproken in de Raad van Ministers van Financiën.

Ik ben benieuwd wat Minister Dijsselbloem daar zal zeggen.

Ach, misschien is het ook beter zo. De kiezer heeft het immers zo gewild.

En het zijn tenslotte alleen maar mijn overpeinzingen, die van een amateur.

Politiek en Euro

Hoe vergaat het onze vrijheden die wij na de oorlog verworven hebben. Moeten wij ons schikken naar wat Politiek Correct is volgens onze establishment media of mogen wij ons breed oriënteren op internet waar ook andere inzichten voorkomen. Natuurlijk staan er onwaarheden op internet maar is dat bij de establishment media nooit het geval? Moeten wij in staat geacht worden zelf een oordeel te vormen of moeten wij dat overlaten aan de media die nieuws vermengen met hun eigen opinie die dan ook die onze zou moeten zijn. Mogen wij onze gedachten vrijelijks uiten of liever voor ons houden. Mogen wij eigenlijk wel eigen opvattingen hebben die afwijken van de politiek correcte. 

Vanmiddag komt Wilders aan het woord in de rechtzaak over de grenzen van de vrijheid van meningsuiting.

Elke aangeklaagde heeft recht op het toespreken van de rechtbank aan het einde van het proces.

De rest van het proces heeft Wilders  niet persoonlijk bijgewoond, zo denk ik, omdat  hij zal vinden dat er voor een aanklacht in een politiek proces nooit eer te behalen valt, maar nu heeft hij zoals alle aangeklaagden het recht zijn in dit geval politiek standpunt naar voren te brengen.
Want voor hem is dit een politiek proces.

Maar er is voor mij meer verontrustend.

De begrippen in de wetgeving hebben kennelijk geen vaste waarde meer, ze worden steeds verder uitgerekt.

Zoals door  in dit proces  het begrip “ras” vrijwel synoniem te laten worden aan “nationalitieit” hetgeen in de biologie een onmogelijkheid is maar in de rechtspraak volgens het OM kennelijk niet.

Het is duidelijk dat Wilders wordt vervolgd door zijn vraagstelling (want het is een vraag die hij stelde), omdat hij politicus is of misschien nog erger een belangrijk politicus.

Allereerst moet gesteld worden dat zijn vraagstelling niet geleid heeft  tot gewelddadige uitbarstingen van haat.

Het roepen van “minder minder”  in die vergadering van partijgenoten als gevolg van die vraagstelling  is niet gevolgd door daden van haat of  discriminatie tijdens die vergadering.

En er zijn ook geen uitbarstingen van haat of discriminatie tengevolge ervan buiten de vergadering gevolgd.

Wel gevolgd door de overheid gesteunde uitbarstingen van aangiften tegen Wilders.

Terroristen kunnen niet veroordeeld worden als er geen terroristische actie uit is gevolgd.

Maar anderen wellicht dus wel.

Voorts, stel dat Wilders wordt veroordeeld, voor de vraagstelling meer of minder Marokkanen, omdat hij als politicus beter op zijn woorden moet passen dan de doorsnee burger.

Want dat vindt het OM.

Dat is de reden voor de keuze om Wilders te vervolgen .

Dat houdt in dat volksvertegenwoordigers, juist omdat zij, volgens het OM door hun functie als politicus minder vrijheid van meningsuiting  genieten dan de doorsnee burger, zo dus in feite  gediscrimineerd worden en sterk beperkt in hun vrijheid van meningsuiting.

Men zou zelfs kunnen zeggen dat het hebben van een bepaalde mening voor een politicus strafbaar kan zijn zodra hij daar uiting aan geeft, hetgeen als politicus juist zijn functie  is.

Want de doorsnee burger zal niet worden vervolgd voor het hebben van zo’n mening of zo’n uitspraak in het openbaar gedaan en heeft dus een grotere vrijheid van meningsuiting.

Dat betekent dat politici, dus ook kamerleden en gemeenteraadsleden,  in de uitoefening van hun politiek functioneren sterk belemmerd worden.

Dat is in strijd met alle opvattingen over democratie.

Maar waar kan dit op uitlopen?

In de beroemde roman “1984”  van George Orwell zien we dat de burgers door de Thought Police tot in hun huiskamer toe door het bewind gevolgd kunnen worden in hun gedragingen en hun uitingen. Niets ontgaat Big Brother en elke afwijking van het geoorloofde wordt bestraft.

Alleen de proles, de onbelangrijke gewone burgers, worden in hun dagelijks leven ongemoeid gelaten, zij tellen toch niet mee, worden alleen door de media zo nodig opgezweept.

In 2016 zien we dat de burgers in openbare ruimtes en op straat  door cameras gevolgd kunnen worden en hun gedrag volgens stereotypes beoordeeld op verontrustend of niet.

In 2016 zien we dat het koopgedrag van burgers gevolgd kan worden via analyses van de debit/credit kaarten, dat via de mobiele telefoons hun bewegingen kunnen worden nagegaan en hun gesprekken gemonitord.

Ook via de GPS zijn hun bewegingen te volgen.

Wij spreken over privacy, maar dat is een begrip dat (net zoals andere) zo anders geinterpreteerd wordt dat er van de oorspronkelijke betekenis niets meer overblijft.

Dat alles wordt gedekt door de gedachte dat er van deze privé gegevens van burgers geen misbruik wordt gemaakt.

Onze grondrechten zijn immers vastgelegd in de grondwet.

Maar als deze rechten, en dat zijn ook alleen maar begrippen, onderhevig  kunnen zijn aan allerlei  door de autoriteiten veranderende betekenissen eraan gegeven, aan hun doeleinden aangepast dan is hun beschermende waarde voor de burgers verdwenen.

Kunnen wij onze meningen nog wel ongestraft uiten of moeten wij steeds erop bedacht zijn dat zij moeten stroken met de toegestane categorie.

Is er al een soort virtuele Thought  Police zoals in 1984.

Want een uitspraak in het Wilders proces is jurisprudentie, uitleg van de wet, en geldt vervolgens voor iedereen.

Zojuist lees ik dat Mw Merkel regulering van het internet wil om valse berichtgeving aan te pakken. 
Dat kan het begin van internetcensuur zijn al zal dat absoluut niet de bedoeling van Mw Merkel zijn.
Maar wellicht van anderen wel.

Maar er is meer in de wereld en de EU

Vrijwel algemeen wordt aangenomen dat het tijdperk van van austerity, zuinigheid en vlijt, voorbij is.

President Elect Trump heeft uitbreide plannen voor grootse investeringen in de Verenigde Staten waardoor meer werkgelegenheid wordt geschapen en de economie een flinke  impuls krijgt.

De zuidelijke eurolanden verzetten zich steeds heftiger tegen de beperkingen hen opgelegd door de Verdragen en eisen meer ruimte voor investeringen.

De Commissie negeert dezelfde Verdragen door een soort Ministerie van Financiën te willen spelen en zo de fiscale politiek van de eurolanden  te bepalen wat investeringen betreft (als beginnetje).

Maar niemand lijkt zich te interesseren voor de nieuwe “begintoestand” die door de politiek  van de Centrale Banken van geldbijdrukken en rentebeinvloeding is ontstaan.

Zo lijkt het goed te gaan met de eurozone economie.

Maar men vergeet dat zonder de blijvende steun van de ECB, het bijdrukken van 80 miljard euro per maand (nu al veel meer dan duizend miljard  euro), dat “goed gaan” niet mogelijk  zou zijn.

Die steun zal ook niet snel voorbij zijn want de eurozone kan niet meer zonder.

Een nieuw begin, meer geld vrijmaken om te investeren en zo, net zoals Trump wil, de economie een impuls geven, eist geld en waar is dat?

Juist zeker niet in de landen die die impuls nodig zouden hebben maar  wel in de eurolanden waar zo’n impuls niet nodig is.

Ik ben van mening dat de politiek van de ECB (en ook die van de BOJ)  de schulden zo hoog heeft doen oplopen dat er geen investeringsruimte  meer is.

De wisselkoers van de euro is ten opzichte van de dollar, de financiële rekenlat, enorm gedaald.

Dat wil zeggen dat importen in dollars veel duurder zijn geworden en de eurolanden zijn importeurs van grondstoffen in dollars geprijsd, zodat de prijzen in de eurolanden zullen stijgen en de inflatie dus toenemen en dat de concurrentie op de exportmarkten verbetert.

Maar in de eurozone tussen de landen onderling verandert dat niets, integendeel, de sterke eurolanden kunnen de hogere importprijzen wel verdragen maar de arme eurolanden niet, tenzij daar de lonen zouden meestijgen met de prijzen.

Maar dat valt te vergeten.

De sterke exportlanden profiteren door hun aanbod extra door die zwakke euro maar de zwakke landen veel minder.

Daardoor blijft het nodig dat de ECB blijft steunen.

De waarde van het euro Gross Domestic Product 2015, 11539.37 € , in dollars bij de wisselkoers euro dollar 2014, 2015,2016. Men ziet de enorme waardedaling

Neem dan de rente.

Als de dollar sterk blijft en Trump zet zijn investeringsprogramma door dan gaat de USA staatsschuld stijgen en gaat ook de rente in dollars stijgen en worden dollars dus  uit het buitenland terug naar de USA getrokken waar de hogere rente lokt.

Een renteverhoging door de FED in december zou dat nog versterken.

Combineer een hogere rente op dollar met de negatieve rente op de euro.

Dat betekent een hogere rente op eurozone obligatieleningen in dollars, dus hogere rente op de euro schuldenlast  en moeilijker euroleningen onder te brengen.

Dat geldt zowel voor staatsleningen als de andere.

De ECB zal dan moeten blijven  doorgaan met het opkoopprogramma voor euro obligaties om de rente ervan laag houden en de rentelast voor de eurolanden houdbaar.

De geldvoorraad in euros zal dus verder blijven stijgen en de wisselkoers van de euro omlaag brengen.

Voor de rekenmodellen geen probleem, maar voor de koopkracht van de eurolanden wel.
Want de prijsstijgingen compenseren door loonsverhogingen doet de concurrentiepositie weer verslechteren.
En voor de zwakke eurolanden komt dat extra hard aan.
En, wat ze ook beweren, de centrale banken willen voor hun land de beste positie en daar werken ze met hun monetaire onderlinge concurrentie naar toe.

En, doorgaan met wat al jaren lang geen resultaat oplevert, zet geen zoden aan de dijk.

Maar dit zijn slechts amateursgedachten.