Vandaag eens over overheid en nutsbedrijven en wie de baas is.

Het toneelstuk over ProRail gisteravond met de staatssecretaris toonde de complicaties die ontstaan als je iets financiert waar je niets meer over te zeggen hebt. Afgezien van de hoe de tweede kamer over het algemeen functioneren van de staatssecretaris  denkt.

Publiek geld moet ook publiek verantwoord worden.

Dat lijkt een redelijk statement maar het is niet zoals het is.

Nederland heeft, net zoals zoveel andere landen, de meeste wat ik noem nutsbedrijven waaronder ik ook zorg en onderwijs e.d. zie geprivatiseerd.

Die privatisering zou de marktwerking, dus de prijs kwaliteit verhouding ten goede komen en de overheid tot zijn kerntaken terugbrengen..

De overheid bepaalt de budgets als het geld uit de begroting wordt verstrekt en de bevolking brengt in andere gevallen via gedwongen nering de nodige middelen op.

In beide gevallen dus publiek geld.

Door die privatisering en marktwerking kan de overheid alleen zeer indirect of zelfs in het geheel niet controle uitoefenen op de besteding of zelfs omvang van deze publieke middelen.

Maar desondanks blijft de overheid toch invloed uitoefenen op het werkgebied van die "bedrijven" door aanvullende of nieuwe wetgeving over inhoud, omvang en soms zelfs uitvoering.

Deze privatisering heeft er toe geleid dat de zo tot stand gekomen bedrijven, zich als bedrijven gingen opstellen.

Ten onrechte want er is geen sprake van echte concurrentie, in veel gevallen is er een monopolie en in andere gedwongen nering zonder echte concurrentie op prijs kwaliteit en door de klant kiezen of hij wel of niet gebruik wil maken van een dienst.

Want hij moet meedoen, kan niet "neen" zeggen.. Als er meer van dit soort "bedrijven" is dan is er geen echte concurrentie zoals in het echte bedrijfsleven waar het gaat om voortbestaan en renderen, winst maken en klanten tot kopen verleiden.

Door die verzelfstandiging vervielen de traditionele rijks en gemeente salarissschalen en werden in onderling overleg de salarissen van het top management bepaald, waarbij raden van bestuur of commissarissen (vaak onderling aangetrokken en vol dwarsverbanden) of niet ingreep of veel hogere salarissen dan bij de oude  rijksschalen een logische ontwikkeling vonden.  De salarissen van het uitvoerend  personeel werden via cao's geregeld.

Het gegeven dat beleid en beheer aantrekkelijker is dan uitvoering van dat beleid leidde tot uitbreiding van management(taken) en dus tot minder fondsen voor wat breed gezegd de werkvloer genoemd wordt.

Drie factoren dus die tot wanverhoudingen kunnen leiden, grootte van management in verhouding tot werkers en wanverhouding in salaris tussen de twee categorieën en de onmogelijkheid voor "klanten" om van gebruik af te zien.

ProRail is daar een sprekend voorbeeld van waarbij nu het parlement min of meer terugeist wat het voorheen uit handen heeft gegeven. Het toezicht op de  besteding van de ter beschikking gestelde middelen. Maar zij hebben dat recht uit handen gegeven.

ProRail is natuurlijk niet het enige voorbeeld. Neem de zorg waar de wantoestanden alleen maar toenemen. De overheid schept daarbij een denkbeeldig goed functionerend raamwerk dat in de praktijk niet kan werken. Maar op papier valt alles kloppend te regelen. Daarmee wordt de verantwoordelijkheid afgeschoven op degenen die het onmogelijke moeten uitvoeren.

Zo krijgt de overheid een papieren functie.

Loopt het dan zodanig fout als bij ProRail waardoor er bij het publiek onrust of grote ergernis ontstaat dan loopt het weer fout bij het tot verantwoording roepen van bewindslieden die er geen zeggenschap over hebben maar wel de verantwoordelijkheid voor de budgetten, de begrotingen dragen.

Dan ontstaat de onontknoopbare situatie dat de uitvoerder niet kan uitvoeren wat nodig is door de budgetering en de budgetverstrekker niet uit de weg kan met de bestedingswijze van dat budget.  Dat gebeurt pas als er een onhoudbare situatie is ontstaan, dus te laat. En omdat er een monopolie is kan niet worden nagegaan of er een alternatief is.

De overheid die door de burgers opgebrachte  belastingen en heffingen beheert is ook aan die burgers verantwoording schuldig over de besteding ervan en moet daarom ook eisen stellen over de besteding en moet daarin zo nodig kunnen ingrijpen.

Een begin daarvan zou zijn als de overheid weer de salarissen gaat bepalen van de management en uitvoerend personeel van publiek bekostigde instellingen en de aantalsverhoudingen tussen die twee. Geen bonussen. 

Dat zou voor een groot deel het groeiend ongenoegen van de mensen wegnemen over wat velen zien als de zelfverrijking van categorieën bestuurders en beheerders van met publiek geld gefinancierde diensten en de uitvoering ervan verbeteren.

Maar zelf vind ik dat diensten met overheids geld gefinancierd waar burgers verplicht gebruik van moeten maken ook geheel in overheidshanden moeten zijn.

Het argument dat de overheid te bureaucratisch is en te weinig gecontroleerd om dat efficiënt te verrichten gaat evenzeer op voor de geprivatiseerde versies ervan.

En dan kan en moet ook van bewindslieden en parlement geëist worden dat zij hun controlerende taak naar behoren uitvoeren.

Dat de overheid zich daarentegen zo min mogelijk moet bemoeien met het echte bedrijfsleven doet daar niets aan af. Want daar gaat het om echte concurrentie. Als het management daar zelf geen goede prijs/kwaliteitsverhouding heeft is het einde verhaal voor hen.

De EU, de Vluchtelingen en Syrië

Nu eens niets over de economie en de EU hoewel daar ook van alles gebeurt maar over onze sociale toekomst

Kun je verwachten dat vluchtelingen die in de opvangcentra vanwege afkomst of godsdienst elkaar niet kunnen verdragen zo zullen integreren dat ze wel elkaar en ons, hun gastheren, kunnen verdragen. Kun je verwachten van islamitische vluchtelingen die in de opvangcentra de christelijke vluchtelingen niet kunnen verdragen (en om niet te discrimineren voeg ik er aan toe en omgekeerd) dat ze zo integreren dat ze ons wel kunnen respecteren.

Hoe is het trouwens mogelijk dat vluchtelingen die voor het geweld in eigen land naar noord Europa (en nergens anders) heen vluchten geweld gaan uitoefenen. Daar zij ze toch voor gevlucht.

Wie kan dat nu geloven? Maar als het zelfs tot de mainstream media doordringt moet er wel iets aan de hand zijn.

In Duitsland wil de politie dat de vluchtelingen gescheiden worden naar afkomst en geloof en separaat worden ondergebracht. Het COA in Nederland wil dat juist niet.

De Duitse aanpak verschuift het probleem naar het moment dat het asielverzoek is ingewilligd want dan is er geen scheiding meer.

De COA heeft  gelijk op voorwaarde dat die vluchtelingen die andere geloven en afkomsten niet blijken te kunnen verdragen worden uitgewezen, teruggestuurd.

Maar dat zal zeker niet gebeuren. Want terugsturen waarheen? Welk ander land wil ze hebben of willen zij hebben? Ook in Duitsland, net als in Nederland, is het terugsturen van uitgeprocedeerde en niet toegelaten asielzoekers een lachertje. Binnen is binnen. En, zoals gewoonlijk, kan de EU grootse plannen op dat gebied voorbereiden maar daar komt evenmin iets van.

De theorie lijkt in niets op de werkelijkheid. Anders was dat gehele vluchtelingen probleem er niet geweest want de EU had toch die perfecte procedure volgens het Dublin accoord? Registreren en wachten in de lidstaat van aankomst en snel terugsturen.

Terugkeren naar Syrië dat is de oplossing.

Maar daar moet eerst de keuze tussen twee kwaden worden gemaakt en daar hangt alles van af.

Twee kwaden want men kan de rebellen nog meer steunen, Assad laten verliezen en hopelijk IS verslaan. Dat zoals in Libye en Irak er dan een soort nep regering zonder macht ontstaat en voorts het land verscheurd blijft door elkaar bestrijdende stammenmilities  waarbij IS de beste kansen heeft zoals nu blijkt lijkt zeker. Geen beste keuze en geen terugkeer.

De andere is Assad in het zadel houden, de IS gezamenlijk verslaan en met Assad een centrale regering met goed leger en meer democratie (maar hoe in een regio waar democratie nooit heeft bestaan) vormen en de rebellen die nu tegen Assad strijden de wapens laten neerleggen. Daar zitten twee vrome wensen. Rebellen die dan de wapens neerleggen is nergens gebeurd. Waar komt die meer democratie vandaan. Geen beste keuze en geen terugkeer.

Twee keuzes die niets oplossen.

Egypte is het voorbeeld hoe het wel  kan gaan. Het leger dat de macht heeft, die ook uitoefent en een parlement met beperkte macht (na de nieuwe verkiezingen). Maar om dat eechte democratie te noemen.

Maar de echte keus is tussen semi absolute macht en voortdurende gewelddadige chaos.

Zoals men zaait zal men oogsten. Wij hebben democratie willen brengen waar het nooit bestond. Daarom vangen we nu met open armen al die vluchtelingen uit Syrië op.  Die nu in de opvangcentra al de democratie oefenen en leren dat democratie betekent het verdragen en samenwerken met andersdenkend.

Wat een gezamenlijke strategie nog ingewikkelder maakt is dat Obama en Putin recht tegenover elkaar staan in hun oplossing.  Obama wil Assad perse weg en Putin wil hem perse in het zadel houden.

Gezien de slechte verhouding tussen de twee wereldleiders kunnen ze elkaar (voorlopig) alleen vinden op het samen bombarderen zonder elkaar lastig te vallen. Maar een oorlog wordt niet gewonnen door bombardementen maar wel door grondtroepen.

En zodra een rebel zijn kalesnikoff in de hoek zet is hij een ongewapende burger geworden. Want de strijd wordt door de rebellen niet gevoerd als soldaten in uniform die zich aan Geneve houden. Alleen een sterk centraal gezag kan daar tegen op, maar geen vreemde macht. Dat heeft Vietnam bewezen. En dat moet er in Syrië komen, niet zoals in Libye en Irak.

Gisteren Deel een  nu Deel twee. 

 En Hoe Nu Verder.

een rotte appel kun je niet gezond krijgen door hem op te poetsen. Daarmee verberg je alleen het rot van binnen.

Als men de twee tabellen van gisteren, die van eurozone leden en de kandidaatleden, vergelijkt  zal men tot de onverwachte conclusie komen dat er zes kandidaat leden zijn die wat betreft begrotingstekort en staatsschuld in aanmerking komen voor toetreden tot de euro zone. Dat dat niet gebeurt kan twee redenen hebben.

Deze staten zijn om afwijkende economische of sociale redenen niet toelaatbaar of ze hebben er zelf geen zin in.

Het laatste is gezien het dwingend karakter van toetreden geen valide reden. En dat betreft zeker Zweden en Polen. Het VK doet niet mee, net zoals Denemarken.

Daartegenover zijn er van de negentien eurozone leden er slechts vier die volgens de criteria in de euro zone thuishoren en drie daarvan zijn pas sinds kort toegetreden.

Dat is dus de toestand na vijftien jaren eurozone, vijftien jaar de tijd om tot een gezonde monetaire unie uit te groeien. De conclusie moet dan ook zijn dat de eurozone niet levensvatbaar is en alleen door allerlei ad hoc noodmaatregelen die tegen de visie van het verdrag van Maastricht en Lissabon ingaan in leven wordt gehouden. In de intensive care.

De eurozone wordt gekarakteriseerd door de opmerking dat doordat men er nu eenmaal in is er niet meer uit kan. Zo zei de Griekse Varoufakis het na zijn aftreden als Grieks minister van financiën en dat is wel de algemeen geldende opinie.

Het enige wat kan is er maar het beste van maken.

De vraag is hoe.

Bij dat "hoe" zien we een scherpe scheiding tussen de noordelijke landen aan de ene zijde en de zuidelijke plus Frankrijk aan de andere.

De noordelijke eurozone leden (niet alleen Duitsland zoals in de internationale pers zo vaak wordt vermeld) zou men de orthodoxe landen kunnen noemen.

Zij willen zich houden aan de bepalingen in het verdrag van Lissabon  en verscherpt in het S&G Pact vastgelegd en hierboven beschreven.

3% maximaal tekort voor Brussel ingrijpt , 60% staatsschuld en een groeiplan voor elk lid uit te voeren om tenslotte na twintig jaar aan deze voorwaarden te voldoen.

Ieder land doet dat zonder financiële hulp van de andere landen door de noodzakelijke hervormingen door te voeren. De zgn austerity politiek.

Pas als alle landen de zaken op orde hebben kan een verdere politieke unie tot stand komen met gelijke wetgevingen.

Voor lidstaten (en banken) in acute liquiditeits problemen is er het ESM dat hiertoe leningen kan verschaffen. Overigens door Duitsland met grote tegenzin aanvaard.

De zuidelijke landen willen een totaal andere aanpak die de laatste maanden steeds meer omvattend wordt.

Vorige jaren waren er al de stappenplannen van van Rompuy cs, daarna met de nieuwe Commissie die zich politieker meer profileert dan de vorige, is er het plan van de vijf presidenten waarover ik al eerder heb geschreven.

Macron, de Franse Minister van Economie, oud bankier, heeft deze voorstellen nog verscherpt want hij vindt ze geen oplossing bieden.

In zijn visie (oorspronkelijk door president Hollande naar voren gebracht) zijn er drie zeer principele elementen.

-De lidstaten behouden hun zelfstandigheid (dat wordt niet expliciet vermeld maar blijkt uit de reikwijdte van dat financiële ministerie)

-Voor de eurozone komt er een apart financieel ministerie "treasury" gecontroleerd door een apart financieel parlement met eigen begroting, fondsen toewijzing en inkomsten (in het laatste stadium door eigen belasting heffing) om calamiteiten in lidstaten te voorkomen. Deze "treasury" omvat ook een investeringsfonds.

De kosten van werkloosheid moeten via een gezamenlijk verzekeringssysteem gedekt worden.

Het ESM zou in gewijzigde vorm bij dit alles kunnen worden benut.

-Permanente geldtransfers van sterke naar zwakke lidstaten

Macron valt Duitsland scherp aan. De eurozone zal in een storm van populistische opstand ten onder gaan tenzij Duitsland zijn hevige tegenstand tegen een fiscale unie en grote transfers naar de armere "regionen" (zo noemt Macron de armere lidstaten alsof de superstaat Europa al bestaat) opgeeft. Zonder een gezamenlijk budget blijven de schuldbeladen periferie landen in voortdurende nood.

Deze aanpak eist een aantal wijzigingen van het verdrag van Lissabon.  Macron ziet daarin geen taboe. Macron hangt daaraan een lokpeen voor het Verenigd Koninkrijk, dat eveneens maar om andere redenen wijzigingen in het verdrag wil. Dan kan namelijk ook gesproken worden over die wijzigingen die het VK en ook andere lidstaten in het verdrag zouden willen aanbrengen.

Een heel principieel verschil met de noordelijke aanpak is dat het noorden hervormingen als sleutel ziet voor convergentie en dat pas als de lidstaten zelf hun problemen hebben opgelost er tot een politieke en fiscale unie kan worden overgegaan.

Hun vrees is dat geldtransfers de noodzaak voor die hervormingen zullen  wegnemen en dat daardoor het noorden blijvend de armere landen zal moeten ondersteunen  zonder dat er convergentie, naar elkaar toegroeien tot stand komt (hetgeen Macron in zijn visie toch ook wil).

Macron ziet denkelijk in het investeringsfonds onder de "treasury" die convergentie tot stand komen.

Macron vindt dat de ontwerpfouten in de EMU er toe geleid hebben dat de kern het levenssap uit de rest van de muntunie wegzuigt.

Volgens mij is dat een denkfout. Het is niet Duitsland maar de euro die ondanks de devaluatie van 20% te duur is voor de zuidelijke landen. Dat veroorzaakt het grote verschil tussen noord en zuid, dat er trouwens ook voor de invoering van de euro was en steeds werd opgevangen door devaluaties.

Het stichten van een muntunie met landen met zo ver uit elkaar liggende economieën met de gedachte dat die op natuurlijke wijze naar elkaar toe zouden groeien  is de fout geweest. Zo'n muntunie kan nooit tot bloei komen, zoals uit de euro zone blijkt.

De opvatting van Macron dat dan maar geldtransfers van het ene land naar het andere een evenwicht moeten scheppen veronderstelt een solidariteitsgevoel tussen verschillende talen, culturen, sociale regelgeving dat onnatuurlijk is en gezien de gevoelens in de euro zone landen uitgesloten is. Bovendien lost die het verschil in economische potentie niet op.

Te denken dat dat dat potentie verschil door extra investeringen kan worden opgelost is wishful thinking. Er is door de EU al zeer veel in de zuidelijke lidstaten geïnvesteerd zonder tot convergentie te leiden. Wel tot volledig uitgeruste maar totaal ongebruikte vliegvelden.

Een fiscale unie is pas mogelijk wanneer, ik heb het al eerder gezegd, het speelveld voor iedereen hetzelfde is. Solidariteit zoals Macron veronderstelt of door wetgeving dwingend wil opleggen leidt tot onvrede en onmacht.

Geldtransfers van landen met een hoge pensioenleeftijd naar landen met een vroeger pensioen zijn niet houdbaar. Datzelfde geldt voor vakanties, feestdagen, uitkeringslengtes en hoogtes, pensioenen uit de begroting en pensioenen door spaarsystemen.

Pas als dat allemaal geharmoniseerd zou zijn, als er dus een echte politieke unie is gevormd met centrale wetgeving, kan een fiscale unie tot stand komen. Maar die wetgeving kan pas geharmoniseerd worden als dat economisch mogelijk is. Neem als klein voorbeeld een Europees minimumloon. Voor de ene lidstaat rijkdom, voor de andere pure armoede.

Wat ook een gevolg van Macrons plan zou zijn is dat de Europese Unie in twee delen wordt gesplitst, de euro zone met een apart financieel parlementen en de "niet euro zone".

Tenzij zijn plan tot doel heeft alle EU staten te binden, dus de euro voor alle staten (behalve Denemarken en het VK) in te voeren.

Want als men met een apart financieel ministerie met aparte begroting, aparte fondsentoewijzing daaruit, aparte belastingheffing gaat werken omdat euro zone  landen niet op eigen kracht de criteria voor de euro kunnen bereiken of handhaven maar via investeringen en geldtransfers wel bij de eurozone kunnen behoren is het onredelijk  EU staten die nog niet tot de euro zone behoren van dat lidmaatschap uit te sluiten omdat zij niet die financiële hulp krijgen die eurolanden wel krijgen om er kunstmatig bij te kunnen blijven behoren.

Maar gezien de lokpeen voor het VK denk ik dat met Macrons plan de eurozone kunstmatig in leven zou kunnen worden gehouden maar dat er daarnaast een blijvende "EU niet euro zone" zou ontstaan.

Het resultaat zou ongetwijfeld zijn dat er dan flink wat eurozonelanden zijn die uit de euro  zouden willen overstappen naar die "niet euro EU"  en zo weer hun eigen monetaire verantwoordelijkheid terugkrijgen, eigen munt met eigen wisselkoers en toch in de vrijhandelszone blijven.

Want de EU vrijhandelszone zonder euro is voor vele euro zonelanden verre te prefereren boven het lidmaatschap van de euro zone en is tenslotte de kern van de EU.

Maar de verdragen spreken over een Europese Unie met als munt de euro. Niet over een euro zone en niet eurozone.

Maar eens temeer, of nu de noordelijke of de zuidelijke stroming wordt gevolgd, het feit dat de eurozone een kostbare idealistisch politiek en niet economisch gefabriceerde constructie is wordt door niemand ontkent.

In de huidige politieke realistische visie zou een economisch verantwoorde langzame afbouw te beginnen met een duaal munstsysteem, elke lidstaat een eigen munt voor intern gebruik en de euro als grensoverschrijdende centrale munt een echte oplossing zijn. De eigen munt kan dan een eigen wisselkoers hebben ten opzichte van de euro zodat devaluatie en economische inpassing van elk land in de eurozone mogelijk wordt. Dus een munt met aangepaste waarde voor de positie in de eurozone.

De invoering van een duaal muntstelsel is een haalbare zaak.

Maar die overgang moet gepaard gaan met het allermoeilijkste, de schuldsanering. Want een van de ergste zwakheden van de euro is dat de eurozone staatsschuld binnenkort bijna 100% van het BBP zal gaan bedragen, internationaal gezien bijzonder hoog voor een staatsschuld (niet de totale schuld dus van staat, financiële en andere sectoren samen).

De Herculiaanse en levensstandaard verlagende taak dat  aan te pakken zal voor vele belanghebbenden een misschien onbewust aanwezig motief zijn om maar op de huidige voet door te strompelen. Tot er een renteverhoging komt die niet meer door de ECB kan worden geremd.

De euro wordt duur betaald

Van Maastricht tot Nu.

Wat in 1992 zo idealistisch fraai klonk en in 2000 in de praktijk beproefd ging worden, een Europese Monetaire Unie met een aantal landen als voorhoede voor de rest, heeft het tegenovergestelde gebracht van wat bedoeld werd. Geen convergentie maar uit een drijven, geen welvaart maar bittere armoede voor grote delen van de bevolkingen, geen werkgelegenheid maar werkloosheid van 11% gemiddeld en meer dan 25% in sommige landen en meer dan 50% jeugd werkeloosheid daar. Geen groter vriendschap maar soms zelfs verbittering tussen de landen.

In twee delen om het kort te houden.  Eerst de wereld dan wij.

Hoe staat de wereld er midden 2015  voor vergeleken met 1990.

Ondanks de jarenlange Quantitative Easing door Japan heeft ook daar de deflatie toegeslagen. De deflatie of de lage inflatie die maar niet wil stijgen is een wereldomvattend verschijnsel geworden.

De FED laat als waarschuwing voor de markten doorschemeren dat toch een renteverhoging dit jaar voor de hand ligt

De ECB maakt zich op, indien Draghi dat nodig acht, om de inflatie omhoog te dwingen (gezien de ervaringen elders in de wereld een zeer optimistische houding) de QE van 60 miljard euro per maand nog wat te intensiveren of langer door te voeren. Internationale fondsen speculeren daar volgens het Wall Street Journal al op door het opkopen van eurozone obligaties.

Mede door die ECB 60 miljard injecties wordt het stopzetten van de geldverruiming door de FED voor de Emerging Markets wat gecompenseerd.

De beursbeleggers volgen deze rente en QE ontwikkelingen met argusogen want die bepalen de aandelen koersen.

Al deze kunstgrepen zijn nodig om de markten en de economie niet te zeer te verstoren. De Centrale Banken, niet de economie bepalen de beurswaarde van ondernemingen.

Dit is zo bepalend geworden dat ze zich niet terug kunnen trekken en de ene monetaire maatregel met de volgende moeten compenseren.

Zoals al wel wordt gezegd een eeuwigdurende Quantitative Easing, een voortdurende lage rente. Niemand kan bevroeden hoe het gaat eindigen. Prognoses blijken keer op keer gebakken lucht te zijn en de Centrale Banken hebben volgens vele analisten hun kruit verschoten en zullen niet in staat zijn een volgende recessie in toom te houden. Een zorgelijke ontwikkeling.

Om het kort en bondig te zeggen, de gevolgen van beslissingen zijn vaak totaal anders dan de doeleinden als welhaast vaststaand  aannemen.

en zo ook Maastricht

waar de beslissing werd genomen de Europese Unie op te richten, de Europese Monetaire Unie (EMU) van de aan de EU deelnemende landen met als munt voor die gehele unie de euro.

De Economische Unie die welvaart en werkgelegenheid had gebracht moest worden uitgebreid naar het politieke vlak.

Die monetaire unie zou leiden tot welvaart, naar elkaar toegroeien van de lidstaten, werkgelegenheid, kortom een verenigd aantal zelfstandige landen met dezelfde munt die door de Unie in voorspoed zouden groeien.

en de EU nu na 15 jaren.

De EU is tot nu toe geen monetaire unie geworden.

Van de 28 lidstaten zijn er 19 lid van een onderafdeling van de EU en vormen zo inderdaad een monetaire unie met een gezamenlijke onafhankelijke  centrale bank, de ECB,  die de monetaire politiek bepaalt maar de leden hebben volgens het verdrag van Lissabon de eigen fiscale zeggenschap behouden.

Dus eigen begroting, fondsenverdeling, belastingen, uitgaven en schuldvorming.

De andere lidstaten hebben elk hun eigen munt, hun eigen centrale bank en bepalen hun eigen monetaire en fiscale politiek.

Er zijn grote crises geweest die door bail-outs, overname van schulden van landen door de overheid deels zijn opgevangen maar niet echt opgelost.

Het is de bedoeling dat mettertijd alle lidstaten van de EU de euro aanvaarden en dus tot de euro zone toetreden. Of dat ooit zal gebeuren wordt steeds twijfelachtiger want de euro zone waar eveneens verwacht werd dat de leden ervan naar elkaar zouden toegroeien en weer de bekende welvaart en werkgelegenheid zou toenemen is op een crisispunt beland waar men het erover eens is dat zo verder doorgaan geen oplossing biedt.

Indertijd is er, ondanks de waarschuwingen van vele economen, geen rekening mee gehouden dat een monetaire unie alleen kans van slagen heeft als de leden ervan economisch geen grote verschillen tonen.

Evenmin dat de verschillende landen ook uiteenlopende optimale mogelijkheden hebben.

Evenmin dat verschillen in cultuur van grote invloed zijn op de werk omstandigheden.

De leden van de euro zone verschillen onoverbrugbaar sterk van elkaar en dus is een monetaire unie onmogelijk en dat is nu duidelijk gebleken.

In het verdrag van Maastricht en dat van Lissabon zijn wel voorwaarden gesteld waaraan alle EU landen moeten voldoen, die in het Stabilisatie en Groei Pact later zijn aangescherpt en voor de eurozone door het Fiscal Compact nog verzwaard zijn.

Zo moeten de EU lidstaten komen tot een situatie waarin (zoals bepaald in de verdragen en aangescherpt in het Stabitiliteits en Groei Pact compleet met groeipaden en sancties) het maximale begrotingstekort 0,5% bedraagt en de staatsschuld 60% beide van het Bruto Binnenlands Product.

Dat befaamde 3% begrotingstekort dat steeds vermeld wordt  is de grens waarboven de eurozone voor haar leden ingrijpt met maatregelen tegen de lidstaat.

Maar bedenk wel dat het aanhouden van die 3% als normale grens al leidt tot het oplopen van de staatschuld elk jaar met die 3% van het BBP.

Zodra EU lidstaten aan die voorwaarden voldoen moeten zij verplicht de euro invoeren, Groot Brittannië en Denemarken uitgezonderd want die hebben bij het verdrag van Lissabon een uitzonderingspositie geëist voor zij wilden tekenen.

Uit bijgaande tabel blijkt hoe de situatie in de eurozone zich ontwikkeld heeft sinds het begin in 2000.

Het valt uit deze gegevens op te maken dat de eurozone in een hachelijke situatie verkeert.

Doorgaan op de huidige voet kan gezien de enorme verschillen niet.

Er zijn nu twee stromingen binnen de EU (want de EU is hoe vreemd het ook klinkt ook het gezag over die fundamenteel anders georganiseerde euro zone) hoe de  eurozone zo te wijzigen dat hij in stand gehouden zou kunnen worden.

Mogen ga ik nadenken over de merites van die twee recht tegenovergestelde stromingen.

 tabel een de toestand van de eurozone landen in miljarden

tabel twee tabel toestanden niet eurozone EU landen en kandidaat landen

bedragen van nationale valuta omgerekend naar miljoenen euros 

 ______________________________________________________________

Een vreemd verhaal van macht en onmacht

wie zich aan de EU regels houdt wordt gestraft, wie ze ontduikt ontgaat dat lot.

Hongarije heeft een buitengrens van de EU met Roemenië. Hongarije moet deze buitengrens van de EU beschermen en voorkomen dat er illegaal de grens wordt overgestoken want

Hongarije is ook lid van de Schengen groep. Na het overschrijden van de Roemeens Hongaarse grens zijn er immers geen verdere grenscontroles binnen die Schengengroep. Wie binnen is kan vrijwel de gehele EU ongecontroleerd door reizen.

De enige wijze om de enorm grote groepen niet EU burgers  tegen te houden die de Roemeens Hongaarse grens wilden oversteken om binnen de EU te geraken in zo grote getale dat zij niet geregistreerd konden worden hoogst waarschijnlijk op weg naar Duitsland  was volgens Hongarije een hekwerk op de grens tussen Hongarije en Roemenië te bouwen. De buitengrens van de EU dus.

Bij pogingen van de vluchtelingen om toch door dat hekwerk heen te breken gebruikte de Hongaarse politie of leger geweld om het hekwerk in stand te houden en illegale grensoverschrijding te voorkomen.

Hongarije voerde derhalve de taak uit die het was opgedragen en had van de Europese Raad, het enige orgaan dat een EU politiek kan wijzigen, geen toestemming of opdracht ontvangen de grens open te stellen.

Nadat Hongarijë dat had gedaan begonnen ook niet buitengrens Schengenlanden hun grenzen te sluiten om de massa's vluchtelingen te kunnen registreren en mondjesmaat door te laten naar het gastvrije Duitsland dat ook de grens sloot.

Deze grenssluitingen gaan tegen de bepalingen van het Schengenverdrag in dat is opgenomen in de EU verdragen en zijn dus een overtreding van de EU wetgeving.

Dat dat sluiten het gevolg was van een noodtoestand en de enige wijze om wat orde in de ontstane chaos te scheppen neemt niet weg dat het een overtreding is.

Hongarije dus wettelijk gezien de juiste, de andere Schengenlanden de overtreders.

Maar wat gebeurt er.

De ALDE fractie in het Europees parlement, een fractie waar onze VVD en D66 deel van uitmaken wil Hongarije bestrafffen omdat het artikel 2 van het Verdrag van Lissabon zou hebben geschonden.

Voor alle zekerheid hieronder de tekst ervan.

Article 2

The Union is founded on the values of respect for human dignity, freedom, democracy, equality, the

rule of law and respect for human rights, including the rights of persons belonging to minorities. These

values are common to the Member States in a society in which pluralism, non-discrimination,

tolerance, justice, solidarity and equality between women and men prevail.

Dit artikel gaat over de Europese Unie, niet over de wereld daarbuiten. Dit artikel is bedoeld voor gebruik bij interne EU zaken.

Artikel 7 (hieronder volledig weergegeven) geeft de mogelijkheid aan lidstaten die zich niet aan dit artikel 2 houden sancties op te leggen waarvan er één is het ontnemen van het stemrecht. Het gaat dan om een ernstig en doorgezet delict. Maar volgens mij dus bedoeld voor interne EU delicten.

(ex Article 7 TEU)

1. On a reasoned proposal by one third of the Member States, by the European Parliament or by

the European Commission, the Council, acting by a majority of four fifths of its members after

obtaining the consent of the European Parliament, may determine that there is a clear risk of a serious

breach by a Member State of the values referred to in Article 2. Before making such a determination,

the Council shall hear the Member State in question and may address recommendations to it, acting in

accordance with the same procedure.

The Council shall regularly verify that the grounds on which such a determination was made continue

to apply.

2. The European Council, acting by unanimity on a proposal by one third of the Member States or

by the Commission and after obtaining the consent of the European Parliament, may determine the

existence of a serious and persistent breach by a Member State of the values referred to in Article 2,

after inviting the Member State in question to submit its observations.

3. Where a determination under paragraph 2 has been made, the Council, acting by a qualified

majority, may decide to suspend certain of the rights deriving from the application of the Treaties to

the Member State in question, including the voting rights of the representative of the government of

that Member State in the Council. In doing so, the Council shall take into account the possible

consequences of such a suspension on the rights and obligations of natural and legal persons.

The obligations of the Member State in question under this Treaty shall in any case continue to be

binding on that State.

4. The Council, acting by a qualified majority, may decide subsequently to vary or revoke measures

taken under paragraph 3 in response to changes in the situation which led to their being imposed.

5. The voting arrangements applying to the European Parliament, the European Council and the

Council for the purposes of this Article are laid down in Article 354 of the Treaty on the Functioning

of the European Union.

Maar Verhofstad heeft voor de Belgische pers verklaard dat de ALDE fractie waarvan hij voorzitter is een procedure tegen Hongarije voor overtreding van artikel 2 in het Europees Parlement begint. Hij wordt daarin gesteund door de vice voorzitter van ALDE, het Nederlandse D66 lid Sophie in 't Veld die, naar ik lees,  vindt dat Hongarije veel te ver gaat door traangas en waterkanonnen te gebruiken om te voorkomen dat het hekwerk wordt doorbroken. Dus weg stemrecht van Hongarije als het aan D66 lid in 't Veld ligt.

Ik moet daar toch wel de kanttekening maken dat binnen de EU het gebruik van water kanonnen en traangas bij het beteugelen van woelingen zoals dat vroeger zo mooi omschreven werd niet ongebruikelijk is en dat ALDE nooit daartegen in het EP een voorstel tot ontnemen van het stemrecht van de lidstaat waar dat plaatsvond heeft ingediend. Er zouden dan wellicht maar weinig lidstaten overblijven met stemrecht.

Hongarije heeft deze middelen alleen gebruikt tegen diegenen die het hekwerk wilden forceren, niet tegen geduldig wachtende vluchtelingen.

De bizarre situatie ontstaat dus dat Hongarije, dat zich precies aan de Europese wetten heeft gehouden gestraft zou moet worden en al de Schengenlanden die in overtreding zijn door grenscontroles in te voeren vrijuit moeten gaan.

Natuurlijk was dat laatste het gevolg van wat men een noodsituatie zou kunnen noemen maar toch  zou bestraffing voor deze controles van de Schengenlanden juridisch juist zijn, want de EU heeft geen noodsituatie afgekondigd.

Niemand zou dat echter willen, neem ik aan.

Maar Hongarije straffen omdat het zich wel aan de EU wetten heeft gehouden is natuurlijk de wereld op zijn kop zetten.

Maar dat is voor ALDE geen probleem.

Maar ALDE is ook onze D66 met Pechtold en onze VVD met Rutte. Ik vraag me af wat de VVD van de ALDE actie vindt en D66.

Het zijn hun afgevaardigden in het Europees Parlement die dit voorstel tot ontzegging van het stemrecht (een van de meest fundamentele mensenrechten) zouden gaan steunen met als grootste onder hen Van Baalen, met Verhofstad welbekend van hun wervend optreden in de Oukraine.

Het is om moe van te worden. Ik heb al meer gezegd dat de EU verdragen zo multi- interpretabel zijn dat alles er onder zou kunnen vallen, maar deze keer lijkt het me toch angstwekkend ver gaan. Het lijkt te veel op de stok zoeken om de hond te slaan.

MONEY IS THE ROOT OF ALL POWER

and according to the song "the root of all evil"

In de loop van de jaren is het jeugdig idealisme dat ik had langzaam maar gestaag gesmoord door pragmatisme en zelfs cynisme.

Wat de mens beweegt is macht en het geld dat de macht met zich meebrengt. Van staten tot multinationals. Idealisme wordt misbruikt voor andere doelen en wordt dan ook tot macht en geld teruggebracht.

Gisteren, 22 september 2015, is de Europese Unie, geloof ik,  weer een stap verder weg geraakt van eenheid en harmonie en de wil tot convergentie.

Eerder in het jaar werd volgens vele internationale analisten  Griekenland al op de knieën gebracht en de uitslag van de verkiezingen daar ondergeschikt gemaakt aan de Europese Unie en eurozone regelingen door het financiële leven te  ontwrichten.

Dat was mogelijk was omdat Griekenland zijn monetaire zeggenschap kwijt was geraakt door zich aan te sluiten bij de eurozone.

Griekenland had geen eigen munt en was afhankelijk van de ECB.

Griekenland kon niet zelf geld bijmaken.

Money is the root of all power.

En nu de Council

Nadat begin september Mw Merkel had verklaard dat de vluchtelingen in Duitsland welkom waren was de volksverhuizing niet meer te stuiten. Duitsland verwachtte dat tegen het einde van het jaar 2015 800.000 migranten zouden zijn binnengekomen. Of nu deze verklaring dat veroorzaakte of niet, een stroom van migranten begon de landen tussen de Middellandse Zee waar zij de EU waren binnen gekomen en Duitsland onder de voet te lopen.

Merkel riep Europa op deze crisis met solidariteit en rechtvaardigheid op te vangen. De asielzoekers  moesten over Europa worden verdeeld en eerlijke quotas hiervoor vastgesteld.

Midden en Oost Europese landen verzetten zich hiertegen en wilden niet met dat quota stelsel doorgaan maar alleen op basis van vrijwilligheid binnenlaten wat zij vonden dat zij aankonden.

Vanuit Duitsland kwam het geluid dat ze dan gekort moesten worden op de bijdragen die zij vanuit de EU kregen. Die niets te maken hadden met asielzoekers maar door  overeenkomsten voor hun toetreding.

Money is the root of all power.

Het verdrag van Dublin dat voorzag in aanmelding van asielzoekers in het EU land waar zij binnenkwamen werd met de vloed van de naar het noorden, naar Duitsland,  trekkende migranten zo bij het oude vuil gezet.

Gisteren, 22 september is voor het eerst in de geschiedenis van de Europese Unie het principe van de unanimiteit gesneuveld.

Er werd bij de vergadering van de Council over de migranten quota met een gekwalificeerde meerderheid zoals in het verdrag van Lissabon vastgelegd met tegenstemmen van Hongarije, Tsjechië, Roemenië en Slowakije de quotas dwingend opgelegd.

Daarbij werd verwezen naar twee artikelen uit het verdrag The Functioning of the European Union, waarin de grote lijnen van het verdrag van Lissabon zelf worden uitgewerkt. Artikel 79 lid 3 en artikel 80.

According to Article 78(3) of the Treaty on the Functioning of the European Union (TFEU), in the event of one or more Member States being confronted by an emergency situation characterised by a sudden inflow of nationals of third countries, the Council, on a proposal from the Commission and after consulting the European Parliament, may adopt provisional measures for the benefit of the Member State(s) concerned.

According to Article 80 TFEU, the policies of the Union in the area of border checks, asylum and immigration and their implementation are to be governed by the principle of solidarity and fair sharing of responsibility between the Member States, and Union acts adopted in this area are to contain appropriate measures to give effect to this principle.

In deze twee artikelen wordt gesproken over voorlopige maatregelen ten behoeve van de lidstaat in kwestie en het principe van solidariteit en delen in de verantwoordelijkheid van de lidstaten.

Hoewel hier nergens sprake is van verdeling van migranten over de lidstaten zijn deze artikelen (zoals ik al eerder heb opgemerkt over de verdragen) zo multi interpretabel dat je er alles onder kunt vangen.

Dat door de meerderheid bij het besluit van de Council onder verantwoordelijkheid ook wordt gevat het accepteren van aantallen migranten is duidelijk.

Hoe het daarna met deze migranten zal vergaan bij het vrije verkeer van personen in de EU en het ontbreken van grenscontroles bij de Schengen landen zodat zij zelf na plaatsing het voor hen gunstigste land kunnen uitkiezen wordt voorzichtigheidshalve niet genoemd.

Dit besluit van de Council gaat dus over de verdeling van 120.000 migranten die nu (theoretisch nog) in de overbelaste Mediterrane landen verblijven, verdeeld over twee jaren. Dit jaar 66.000.

Een druppel op een gloeiende plaat want volgens The Irish Times van vandaag geeft  Eurostat aan dat over de gehele EU in totaal 626.710 asielverzoeken waren ingediend.

In de eerste helft van 2015 reeds 417.430 aanvragen. Sinds het conflict in Syrië begon zijn er 300.000 aanvragen van Syriërs geregistreerd.

Natuurlijk worden niet al deze aanvragen ook gehonoreerd maar  terugsturen levert grote problemen op.

Volgens Reuters verwachten de Verenigde Naties  dat dit jaar en volgend jaar alleen al dat 850.000 migranten de Middellandse Zee zullen oversteken.

In Turkije, Libanon, Jordanië en Irak staan 4 miljoen Syriers als vluchteling geregistreerd. Nog eens 8 miljoen zijn in Syrië zelf op de vlucht.

Wat bij de vergadering van 22 september is besproken en aangenomen is dus slechts een beginnetje van wat op de EU afkomt. Het gaat alleen over wat zich al in de EU bevindt nog uitgezonderd de enorme aantallen ongeregistreerden. En dagelijks gaat de stroom binnenkomers door.

Dat deze vluchtelingen uit Noord Afrika en het Midden Oosten het gevolg zijn van de chaos in plaats van de beloofde democratie en van continue burgeroorlog, stammenstrijd en bombardementen door westerse vliegtuigen tegen IS is een wrange constatering.

Net als in mijn vorige blog vind ik dat onder de oude dictators niet zo'n chaos heerste als nu de democratie is ingevoerd.

Want naast de wreedheid voor dissidenten in die tijd was er rust, onderwijs, gezondheidzorg.

Landen die niet rijp zijn voor democratie kunnen de weelde van die democratie niet verdragen.

Ik hoop van harte dat Rusland de VS ervan kan overtuigen dat voor Syrië de beste oplossing is het bewind van Assad te steunen, de IS van de kaart te vegen en te beseffen dat de stammen cultuur niet in staat is macht te delen.

Houd Assad aan de macht maar met meer inbreng van andere groepen die de verantwoordelijkheid aan kunnen. Een moeilijke opgave want er is al te veel vernield en teveel haat gezaaid.

Bombardementen krijgen dat niet voor elkaar. Zoals bij elke oorlog is het de infanterie die de strijd beslist. Grondtroepen zijn nodig. Daar valt niet aan te ontkomen. Een geregeld leger in uniform. Niet in burger rondzwervende rebellengroepen

Dan kunnen die meer dan tien miljoen Syriërs die nu als vluchteling ver van huis en haard rondzwerven weer terug om hun verwoeste land op te bouwen.

Misschien bestempelt deze opvatting me tot neo nazi of weet ik wat voor verwerpelijk product in de ogen van de media volgende massa.

Maar de werkelijkheid valt niet te ontkennen noch dat het westen er mede verantwoordelijk voor is. Uit idealisme of veilig willen stellen van de olie.

De Vluchtelingen en hun Voorgeschiedenis

 van Dictator naar Chaos en Geweld

Terwijl deze mensen als vluchtelingen voor de chaos en het geweld in hun vaderlanden  in zulke mensonwaardige omstandigheden moeten leven in de regio's en  nu als een stortvloed door ellende en nood  gedreven hun leven wagen om een veilig bestaan in Europa te vinden vraag ik me af als ik hoor dat er veel hoogopgeleiden onder hen zijn en dat deze  dus in het verleden toch een goed bestaan hadden in hun eigen land hoe het zover heeft kunnen komen en welke rol wij, het vrije democratische westen,  daar in hebben gespeeld. Wat moet ik denken van deze gecompliceerde tragedie. En leren we er iets van. Hieronder mijn gedachten erover en meer. Een lang en triest  verhaal voor mijn blog.

De vluchtelingen crisis eist terecht vrijwel al onze aandacht. Het gezicht van  volgepakte rubberen bootjes die  op wonderbaarlijke manier in Europa zijn aangekomen of waarvan de als sardines op elkaar gepakte mensen door de kustwachten in volle zee worden gered en de velen die we niet zien omdat ze de oversteek niet gehaald hebben en mischien ergens aanspoelen.

De horden vluchtelingen die Europa zo bereikt hebben en nu allemaal naar het noorden willen gaan waar zij, zoals zij via internet en smartphones hebben gehoord van Mevrouw Merkel, welkom zijn. Duitsland verwacht er dit jaar 800.000.  Duitsland, Zweden en Nederland zijn geliefde bestemmingen.

Maar ze mogen dan in Duitsland welkom zijn, er is een grote afstand tussen de Middellandse zeestranden en het gastvrije noorden. 1800 kilometer in vogelvlucht, 2500 kilometer per auto. Door Griekenland, Macedonië, Servië, Hongarije, Oostenrijk of Kroatië, Slovenië. Door landen die geen van alle voorbereid zijn op het doorgang organiseren voor zo'n stroom mensen, ook complete gezinnen, zonder voedsel, zonder 's nachts onderdak, en het hun verschaffen van vervoer per trein of autobus. En als dat niet mogelijk was en is, drommen zij lopend naar het noorden. Grenzen die gesloten worden omdat men de stroom niet meer aan kan zodat een weg over andere landen die dezelfde problemen hebben gevonden moet worden. De tocht wordt voor de vluchtelingen een lijdensweg met een onmachtige Europese Unie die zelfs niet tot een accoord kan komen over de verdeling van de vluchtelingen over de EU lidstaten, maar wat betreft de logistiek voor deze volksverhuizing, die niet te stoppen valt, want die vormen heeft het aangenomen, vrijwel niets doet. Het zijn de vrijwilligersorganisaties die deze humanitaire arbeid verrichten. De individuele landen die het vervoer proberen te regelen. De EU die vergadert en vergadert en er niet uitkomt.

Afgezien van het forse aantal dat ongeteld Europa binnenstroomde zijn er tussen januari en augustus  meer dan 350.000 vluchtelingen geteld. 230.000 in Griekenland, 115.000 in Italië en enkele duizenden in Spanje. In augustus en september is de toestroom niet afgenomen zoals we op de tv elke avond kunnen weer kunnen zien. En gezien het onverminderd voortwoekeren van de conflicten in de Noord Afrikaanse landen zal die stroom niet afnemen.

Theoretisch is het vluchtelingen vraagstuk in de Europese Unie goed geregeld. Immigranten melden zich in het EU land waar ze binnenkomen en vragen daar asiel aan. Daar wachten ze de uitslag van de aanvraag  af. Dus is het goed geregeld. Burocratisch wel, praktisch een chaos.

Voor het overgrote deel veroorzaakt door de oorlogen in het Midden Oosten en Noord Afrika. Waarom is daar sinds 2011 de vlam zo in de pan geslagen. Waarom is niet voorzien dat door het sinds die tijd toenemende aantal vluchtenden voor de burgeroorlogen opgevangen in de buurlanden de levensomstandigheden daar onaanvaardbaar werden. Waar dus Europa, alleen door de Midellandse Zee ervan gescheiden een droom paradijs was.

In hoeverre zijn wij mede verantwoordelijk voor de sinds 2011 ontstane toestand met onze bevoorrading en wapenleveranties aan de onderling ook twistende rebellen stammen en ons meestrijden. Voor die tijd heerste er toch een zekere rust in die landen.

In 1990 bezette de iraakse president Sassam Hussein het aangrenzende Kuwait hetgeen tot de Eerste Golf Oorlog leidde die door een door de USA geleide coalitie snel in 1991 een Iraakse nederlaag opleverde. Maar Hussein bleef aan de macht met zijn Soenniten aanhang, een minderheid vergeleken met de Shiïten.

In 2003 brak de Tweede Golf oorlog uit na de verdenking (nooit bewezen) dat Hussein over chemische wapens zou beschikken. Hussein werd in het voorjaar van 2003 snel verslagen en gevangen genomen en drie jaar later geëxecuteerd. Er bleef een Amerikaanse troepenmacht tot 2011 die probeerde een marginale vorm van vrede te handhaven. In 2014 was er weer een korte periode van Amerikaanse aanwezigheid om de stabiliteit te herstellen. De strijd tussen Sunnieten en de Shiïten laaide op, er was een onmachtig officiëel bewind en de diverse stammen bakenden hun gebieden af.

De stabiliteit tijdens Husseins uiterst wrede bewind werd vervangen door een ondemocratisch op wapengeweld berustende chaos. Duidelijk dat bij deze stammen gedomineerdeerde maatschappij geen democratie mogelijk was.

Deze Iraakse ervaring had het westen moeten leren dat Noord Afrika en het Midden Oosten niet rijp zijn voor het laten ontstaan van democratierën. Dat in plaats daarvan vele verschillende partijen de macht willen maar niet die delen.

De Arabische Lente, the Arab Spring, begon in december 2010 in Tunesië en waaide van daar over naar de andere Arabische landen en bracht een machtswisseling in Tunesië, Egypte, Libye, en Yemen en een opstand in Syrië. De Arabische lente kreeg veel steun, ook militaire, van het westen dat de komst van de democratie in plaats van de gevestigde dictatoriaten of half democratieën aanmoedigde en steunde. Helaas is bleek die democratie een hersenschim en chaos want wrede stammenoorlogen en godsdienstoorlogen namen de plaats van de dictatoriale macht in.

In 2011 brak in Libye in het kader van de Arab Spring een burgeroorlog uit tegen het bewind van Khadaffi. Er  kwam een nationale overgangsraad  in de door rebellen beheerste gebieden. Op 21 maart 2011 werd een internationale troepenmacht ingezet om de burgers te beschermen tegen de aanvallen door het leger. De rebellen groepen namen tenslotte Sirte, geboorteplaats van Khadaffi in die ontdekt werd en vermoord. Daarna ontstond een periode van onderlinge gevechten van de rebellen stammen, door het westen voorzien van wapens die later tegen ons werden gebruikt, die uitliep op de tweede burgeroorlog. Nog steeds heerst er instabiliteit en geweld in het land waarbij de komst van IS een nieuwe factor heeft toegevoegd. Ook hier is het duidelijk dat democratie ver te zoeken is en blijft.

In Egypte werd Mubarak in februari 2012 gedwongen af te treden en het leger trok de macht naar zich toe. Bij verkiezingen in 2012 kwam de Islamitische Muslim Brotherhood met grote meerderheid aan de macht. De Brotherhood aanhanger Morsi werd tot president gekozen. Hij herriep het vorige decreet dat zijn macht beperkte, stuurde het parlement naar huis en verving de militaire top.

Toen Morsi nog meer macht naar zich toe trok en middels een grondwet een islamitische staat wilde stichten  trok greep het leger in, en er werd een nieuwe grondwet ontworpen. De legerleider Sisi werd president. In  december zullen er nieuwe parlementsverkiezingen komen. Ook hier is er geen sprake van een echte democratie maar het leger heeft voorkomen dat er een chaos zou uitbreken.

Syrië is eveneens sinds 2011, ik geloof dat ik dat mag zeggen, slachtoffer van de Arab Spring. Assad wil, ondanks heftig verzet tegen zijn gezag,  niet aftreden en vecht sindsdien een verbeten oorlog met een onbekend aantal rebellengroepen waaronder de IS, Islamitische  Staat. Het verschil met de (burger)oorlogen in de andere Arabische staten is dat hier vele buitenlandse partijen in het conflict een rol spelen en dat mede daardoor de gewone bevolking nu al vier jaren lang door het geweld geteisterd wordt.

Turkije neemt naast de VS en een aantal Europese landen deel aan de strijd door IS stellingen te bombarderen maar strijdt tezelfdertijd ook tegen de PKK de Koerdische vrijheidsbeweging die juist ook tegen Assad strijdt. Ook Nederland zal aan de bombardementen tege IS in Syrië gaan deelnemen. Het westen wil de val van Assad.

Iran van zijn kant steunt Assad met logistieke middelen en manschappen evenals Hezbolla.  Rusland staat ook aan de kant van Assad en is bezig zijn tegenwoordigheid met militaire uitusting en waarschijnlijk manschappen in Syrië uit te breiden. Hij wil IS vernietigen voor het een voor Rusland gevaarlijke macht wordt.

Dat zou de VS en Rusland recht tegenover elkaar kunnen doen komen te staan en de betrekkingen tussen beide (en de EU) die door de economische sancties tegen Rusland al behoorlijk antagonistisch zijn geworden nog verder verslechteren.

Putin is van mening dat er zonder Assad geen oplossing is voor Syrië. Voor zover ik het probeer te begrijpen is Rusland voorstander van een geleidelijke vermindering van Assad's absolute macht en machtsdeling met andere partijen. Maar welke.

Gezien de situatie in Irak en in Libye en de vele rebellenbewegingen in Syrië ligt het voor de hand te veronderstellen dat indien Assad verdreven zou worden en IS hopelijk verslagen al de andere rebellenbewegingen niet zozeer geneigd zouden zijn een nieuw centraal gezag te erkennen maar analoog aan wat in de andere landen is gebeurd elk hun machtsgebied opeisen.  Want met zoveel rebellenbewegingen is Syrië evenmin als de andere rijp voor de democratie.

Wat men maar heel zelden hoort is dat het westen door het ingrijpen in de Arabische landen en het stimuleren van een utopisch ideaal, een plotselinge overgang van dictators naar parlementaire democratieën heeft meegewerkt, zij het onbedoeld, aan het ontstaan van de chaotische toestanden in die landen waarvan zoals altijd de gewone burgers die er geen enkele zeggenschap in hebben het slachtoffer worden. In de tijd van die dictators waren er niet die op volksverhuizingen lijkende vluchtelingen stromen en waren er niet de vernietigingen van leven en goed zoals nu. Nu, nadat de regio's tot overstromen gevuld zijn met vele miljoenen vluchtelingen voor dit geweld en het leven daar door geldgebrek en uitzichtloosheid ondragelijk is geworden is de stroom vluchtelingen naar Europa maand na maand gegroeid tot de lidstaten als Griekenland en Italië de toestroom niet meer aan kunnen. De EU heeft daaruit geen lessen getrokken maar heeft zoals gewoonlijk businesss as usual gedaan tot de crisis in volle kracht losbrak en geen lidstaat erop was vorbereid.

Nu wordt zelfs nog overlegd over hoe de nu aanwezige vluchtelingen te verdelen. Maar de stroom, gevoed door het welkomst geluid uit het noorden, zal alleen nog maar aanzwellen. Hij zal alleen stoppen als de toestand met name in Syrië maar evenzeer in Irak en Libye veilig is geworden en toekomst biedt. Dat lijkt mij de bittere realiteit.

Sissy in Egypte heeft dan mischien het begrip democratie wat opgerekt maar hij als sterke man heeft er tenminste voor gezorgd, ondanks de onwil van de VS om zijn gezag te erkennen, dat Egypte nu een redelijk veilig goed bestuurde staat is.

Laten we hopen dat de council of Ministers deze week tot een strategie van aanpak komen van het vluchtelingen drama en de Raad van Regeringsleiders er mee instemt.

Maar nu het volgende.

Gaat de EU weer in dezelfde fout vervallen? De EU is bezig een associatieverdrag met de Ukraine te sluiten. Zie de overeenkomst met het Midden Oosten. Deze Ukraine is failliet en wordt door het IMF en de EU financieel op de been gehouden. In de Ukraine woedt al jarenlang een uitzichtloze burgeroorlog waar de ene partij gesteund wordt door de VS en de EU, de andere partij door Rusland. Voor de EU is de westers geörienteerde partij de erkende regering en het wettige gezag. Maar voor de andere partij is de wettig gekozen president afgezet en  in ballingschap in Rusland. In de burgeroorlog eist de andere partij, de oostelijke zijde, onafhankelijkheid van de westelijke kant op. De ene zijde in de westerse invloedssfeer, de andere in de Russische.

Er is geen enkel zicht op hoelang deze burgeroorlog nog zal doorgaan. Geen van beide partijen wil van wijken weten en de kloof tussen beide wordt steeds dieper.

De financiële en wapensteun van VS en EU en voor het oosten door Rusland  kan de strijd alleen maar nog langer en langer laten voortduren. De bevolking is, zoals altijd, het slachtoffer.

Het lijkt er naar mijn mening wel op of het een prestige strijd is geworden tussen west en oost dat door de tegenstelling VS en Rusland gevaarlijke consequenties kan hebben nog versterkt door de commerciële sancties van de EU tegen Rusland die weer sancties van Russische zijde oproepen.

Ook de vrees van de Baltische staten met veel etnische Russen voor een soortgelijke situatie wordt erdoor gevoed. Maar zij vallen onder de beschermende macht van de NAVO, net als Polen.

In dat associatieverdrag wordt financiële en politieke steun,  vrijhandel en vrij verkeer van personen geregeld. Ukraine van zijn kant belooft de EU standaarden in voeren. Delen van dat verdrag zijn al getekend.

Steekt de EU zich weer in een wespennest. Wat wordt er van de EU steun voor het westelijk deel van de Ukraine als het oosten zich niet alleen metterdaad maar ook wat regering betreft zich afscheidt. In hoeverre wordt de steun door de EU dan voor de strijd gebruikt. Levert de EU dan ook militaire bijstand.

Wat is de toegevoegde waarde van de Ukraine voor de EU landen. De doorvoer van Russisch gas, zoals aangevoerd, kan het niet zijn. Die ligt in Russische handen. Allemaal vragen die bij mij opkomen.

Maar bovenal, heeft de EU al niet genoeg interne problemen die om een oplossing vragen. Is het niet verstandiger die eerst aan te pakken voor zich in een nieuw avontuur te storten.

Het zijn lange dit keer lange overpeinzingen geworden en ze geven me alleen maar een somber gevoel voor de toekomst en een diep medelijden met de slachtoffers, de gewone burgers, die niets liever zouden willen dan een rustig leven in eigen land.